Prawo zasiedzenia ma osoba, która z danej nieruchomości korzysta jak właściciel, czyli m.in. ponosi niezbędne opłaty czy dokonuje potrzebnych remontów. Może to być np. dorosłe dziecko, które po śmierci swoich rodziców, przejęło ich lokum, mieszka tam, mimo że nie ma potwierdzenia nabycia prawa do spadku. Taką osobę określa się mianem tzw. posiadacza samoistnego nieruchomości. Trzeba ją zdecydowanie odróżnić od tzw. posiadacza zależnego, który w związku z tym, że zgodnie z prawem wynajmuje od kogoś mieszkanie komunalne lub dzierżawi grunt, nie ma możliwości zasiedzenia danej nieruchomości.
Bycie samoistnym posiadaczem danej nieruchomości polega więc na faktycznym władaniu nią tak jak właściciel. Posiadanie to nie może przejawiać się jednak tylko samodzielnością, musi być bowiem także nieprzerwane.[1]
Warto wiedzieć, że zasiedzieć można nieruchomość należącą do osoby fizycznej, spółdzielni, spółki czy gminy lub Skarbu Państwa (z wyjątkiem tej z kategorii dóbr publicznych), ale w żaden sposób prawo zasiedzenia nie przysługuje osobie, która zamieszkuje tylko jeden z kilku pokoi wchodzących w skład całego mieszkania.
Przy zasiedzeniu niezwykle istotne jest rozróżnienie pojęć „w dobrej i złej wierze”. Właścicielem nieruchomości poprzez zasiedzenie dobrej wierze można bowiem zostać już po 20 latach, natomiast w złej wierze po 30.[2] Co to właściwie oznacza?
W dobrej i złej wierze
Kiedy osoba użytkując daną nieruchomość jest przekona, że jest jej prawnym właścicielem, to wówczas uznaje się, że robi to w dobrej wierze. Do takiej sytuacji może dojść np. wtedy, gdy nieruchomość ta nabyta został notarialnie od osoby, która, jak się później okazało, nie miała prawa jej sprzedawać.
Z kolei o „złej wierze” mówi się wówczas, gdy użytkownik danej nieruchomości zdaje sobie doskonale sprawę z tego, że nie jest jej właścicielem i dobrze wie kto jest nim faktycznie albo może to bardzo łatwo sprawdzić, ale nie robi tego dla własnych korzyści. Zazwyczaj takie sytuacje spotyka się na wsiach, gdy rolnik bezprawnie zaczyna uprawiać cudzą ziemię, wiedząc, że jej właściciel przebywa np. za granicą.
Warto tu dodać, że posiadacz rzeczy ruchomej, który choć nie jest jej właścicielem, to nabywa ją własność, jeżeli posiada rzecz nieprzerwanie od lat trzech jako posiadacz samoistny, chyba że posiada w złej wierze.
Źródła:
[1] art. 340 kodeksu cywilnego
[2] art. 172-176 kodeksu cywilnego
Czy informacje zawarte w tekście okazały się pomocne? Zapraszam do komentowania.
