Z reguły do zawarcia takiej umowy dochodzi w handlu elektronicznym, np. poprzez Internet lub telefon albo w sprzedaży wysyłkowej, czyli po prostu przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość, a szczególności:
– drukowanego lub elektronicznego formularza zamówienia niezaadresowanego lub zaadresowanego;
– listu seryjnego w postaci drukowanej lub elektronicznej;
– reklamy prasowej z wydrukowanym formularzem zamówienia;
– reklamy w postaci elektronicznej;
– katalogu;
– telefonu, telefaksu, radia, telewizji;
– automatycznego urządzenia wywołującego, wizjofonu, wideotekstu;
– poczty elektronicznej lub innych środków komunikacji elektronicznej.
Za umowy na odległość uznawane są tylko te transakcje, w których jedną ze stron jest konsument, a drugą przedsiębiorca, który właśnie w taki sposób zorganizował swoją działalność.[1]
Żeby umowa zawarta na odległość była ważna, to najpóźniej w chwili złożenia propozycji umowy konsument powinien otrzymać od kontrahenta niezbędne, istotne informacje, które pomogą mu podjąć decyzję o zakupie towaru lub usługi. Konsument powinien być jednoznacznie, w sposób zrozumiały i łatwy do odczytania poinformowany m. in. o:
1) imieniu i nazwisku (nazwie), adresie zamieszkania (siedziby) przedsiębiorcy oraz organie, który zarejestrował działalność gospodarczą przedsiębiorcy, a także numerze, pod którym przedsiębiorca został zarejestrowany;
2) istotnych właściwościach towaru lub usługi;
3) cenie lub wynagrodzeniu zawierających wszelkie dodatkowe opłaty takiej jak cła i podatki;
4) zasadach zapłaty ceny lub wynagrodzenia;
5) kosztach oraz terminie i sposobie dostawy;
6) prawie odstąpienia od umowy w terminie dziesięciu dni;
7) kosztach wynikających z korzystania ze środków porozumiewania się na odległość, jeżeli są one skalkulowane inaczej niż wedle normalnej taryfy;
8) terminie, w jakim oferta lub informacja o cenie albo wynagrodzeniu mają charakter wiążący;
9) minimalnym okresie, na jaki ma być zawarta umowa o świadczenia ciągłe lub okresowe;
10) miejscu i sposobie składania reklamacji;
11) prawie wypowiedzenia umowy.[2]
Poza tym warto pamiętać o tym, że posłużenie się środkami porozumiewania się na odległość w celu złożenia propozycji zawarcia umowy nie może odbywać się na koszt konsumenta.
Przy zawieraniu umowy na odległość zwrot pełnowartościowego towaru bez podawania przyczyny jest możliwy w ciągu 10 dni od zawarcia umowy lub otrzymania towaru.[3] Z racji tego, że kupując na odległość nie jest możliwe bezpośrednie obejrzenie towaru albo kupujący, do którego przyszedł np. akwizytor ma ograniczony wybór towaru, to wprowadzono przepisy zezwalające na rozwiązanie umowy ze sprzedającym i na zwrot zakupionego towaru. Koniecznie pamiętać jednak trzeba o tym, aby rezygnacji z towaru dokonać na piśmie.
Przedsiębiorca zawierając z klientem umowę na odległość jest zobowiązany powiadomić go na piśmie o prawie do odstąpienia od umowy w ciągu 10 dni. Jeżeli tego nie zrobi, to termin na odstąpienie od umowy wydłuża się do trzech miesięcy.[4] Warto też wiedzieć, że przedsiębiorca nie może od konsumenta żądać tzw. odstępnego za to, że odstępuje od umowy. Ma bowiem do tego prawo. W razie odstąpienia od umowy umowa jest uważana za niezawartą, a konsument jest zwolniony z wszelkich zobowiązań.
Źródło:
[1] art. 6 Ustawy z dnia 2 marca 2000 r. o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny
[2] art. 9 Ustawy z dnia 2 marca 2000 r. o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny
[3] art. 7 Ustawy z dnia 2 marca 2000 r. o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny
[4] art. 10 Ustawy z dnia 2 marca 2000 r. o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny
Czy informacje zawarte w artykule okazały się pomocne? Zapraszam do komentowania.
