Jego dominująca, główna cecha to ciągłe i zupełnie nieuzasadnione przeświadczenie chorego o tym, że cierpi on na przynajmniej jedną poważną chorobę, która ma charakter postępujący.
Hipochondria często towarzyszy depresji lub jest ściśle powiązana z odczuwanym przez daną osobę silnym lękiem. Przyczyn jej powstania upatruje się w czynnikach dziedzicznych, a także stresujących życiowych doznaniach.
Do głównych objawów hipochondrii zalicza się:
– przeświadczenie o obarczeniu poważną chorobą;
– wyolbrzymianie somatycznych doznań (ból głowy oznaką raka mózgu, ból ręki świadczący o zagrożeniu zwyrodnienia stawów itp.);
– ciągłe odczuwanie lęku przed zachorowaniem;
– nieustanne obserwowanie swojego ciała i jego reakcji.
Diagnozowanie hipochondrii oparte jest na wywiadzie z chorym, połączonym z badaniami jego ogólnego stanu zdrowia. Aby stwierdzić zaburzenie, jego objawy muszą utrzymywać się co najmniej pół roku, przy czym nie mogą być efektem choroby psychicznej.
Uwaga!
Podstawową metodą leczenia hipochondrii jest podjęcie się przez chorego psychoterapii indywidualnej. Czasami terapię łączy się z podawaniem leków przeciwdepresyjnych.
