Prokrastynacja dotyka najczęściej osoby w wieku szkolnym, przy czym są to w większości uczniowie bardzo zdolni i ambitni. Z racji swej perfekcji boją się oni, że mogą wykonać dane zadanie w niewłaściwy sposób. Lęk z tym związany sprawia, że często odkładają oni zadanie na ostatnią godzinę, rezygnują z jego wykonania, lub kończą je po terminie. Pomimo obiecywania sobie, że nigdy więcej nie popełnią tego samego błędu, znów powielają w kółko ten sam schemat.
Objawy ujawniają się najczęściej przy konieczności podjęcia działań w szkole, pracy lub ważnych, niecodziennych życiowych sytuacjach. Prokrastynatycy czują lęk przed porażką, izolacją, bezradnością, intymnością, a nawet sukcesem, który kojarzony jest z wywołaniem w otoczeniu zazdrości.
Przyczyn prokrastynacji upatruje się w zaburzeniach osobowości, zaburzeniach depresyjnych, lękowych i dystymicznych. Wiąże się ją również z postawą zwlekającą i ADHD.
Leczenie prokrastynacji jest niezmiernie trudne. Środki farmakologiczne odznaczają się małą skutecznością:
– depresanty, czyli leki z grupy środków psychoaktywnych mają działanie spowalniające, relaksujące, usypiające i przeciwlękowe. U prokrastynatorów powodują one zwiększenie niechęci do podejmowania działań;
– stymulanty, zaliczane również do grupy substancji psychoaktywnych, mają działanie pobudzające. U prokrastynatorów działają jednak rozpraszająco na uwagę.
Uwaga!
Terapia u specjalisty jest dobrym rozwiązaniem, chory musi jednak chcieć zmiany w swoim życiu. Czy zdecyduje się on na samoleczenie, czy na psychoterapię, ważne jest podjęcie wysiłku: stopniowe przezwyciężanie problemów oraz skupienie się na wykonywaniu pracy poprzez wyznaczenie sobie planu działań.
Macie skłonność do odkładania pewnych zadań w czasie? Myślicie, że przybiera ona już wymiar patologiczny? Rozmawialiście o tym z lekarzem? Podzielcie się swoimi doświadczeniami.
