Każdy terapeuta wybiera jeden z modeli teorii psychologicznych, które chce stosować w swoim gabinecie. Psychoterapia może więc być zatem behawioralna – oparta jest ona na teorii uczenia się. W praktyce oznacza to, iż terapeuta nie „wchodzi w głąb” przeżyć pacjenta, skupia się na wyeliminowaniu niepożądanych zachowań, stosując wzmocnienia, takie jak nagrody. Stosowana jest ona w terapii krótkoterminowej, ponieważ nie szuka ona przyczyn zachowań.
Innym rodzajem psychoterapii jest psychoterapia egzystencjalno-humanistyczna, w której terapeuta jest towarzyszem osoby która do niego przychodzi. Teoria ta zakłada, iż człowiek jest silną jednostką, która jednakże doświadcza czasami słabości. Czas terapii jest więc czasem wzmocnienia i jednym z etapów życia.
Kolejnym rodzajem psychoterapii jest terapia psychoanalityczna. Zakłada ona, że problemy które spotykają człowieka wypływają z jego wnętrza. „Naprawiając”, analizując nieuświadomione przyczyny trudności, to co widzimy jako zachowanie zewnętrzne poprawia się.
Terapeuta idąc za konkretnym rodzajem psychoterapii dobiera do niej odpowiednie formy. W przypadku dzieci psychoterapia najczęściej opiera się na zabawie, która jest naturalna dla małych pacjentów.
Może ona przybierać różne formy, na przykład może odbywać się przy pomocy lalek – kukiełek. Pomagają one dziecku, które inscenizując przy pomocy kukiełek różne bajki, pokazuje emocje, odkrywa świat wyobraźni. Starsze dzieci razem psychoterapeutą mogą analizować zachowanie kukiełek , co pozwala na obserwację i ocenę swoich reakcji i zachowań.
Bardzo często w psychoterapii dzieci spotykana jest psychodrama. Jest ona stosowana w terapii grupowej. W przypadku dzieci w psychodramie wykorzystywane są baśnie, bajki lub opowiadania. W nich życie jest ułożone według konkretnych zasad, postacie mają wyraziste charaktery. Jest to świat bliski małemu dziecku. Świat symboli, mówiących zwierząt krasnali jest ciekawy a dzieci czują się przy nim bezpieczniejsze.
Który rodzaj terapii najbardziej do Was przemawia? Dlaczego?
