Syndrom pustego gniazda – definicja, objawy

Syndrom pustego gniazda dotyka najczęściej kobiety, które po narodzinach dziecka rezygnują z pracy zawodowej, lub nie podejmują jej wcale. Oddają się w całości obowiązkom domowym oraz dbaniu o właściwe wychowanie swych pociech. Każdy ich dzień musi być wobec tego zrutynizowany, dostosowany do dnia dziecka i jego potrzeb: pobudka na czas, przygotowywanie kanapek do szkoły, odbiór po zajęciach, obiad, lekcje, zabawa, kąpiel i kolacja na czas. Matki oddają się zabawie ze swoimi dziećmi, są dla nich źródłem wiedzy, pomagają rozwiązywać problemy, które rodzą się w trakcie rozwoju, stają się dla swoich dzieci opoką. Po części żyją życiem swoich potomków – przeżywają razem z nimi ich porażki i sukcesy.

Kiedy dzieci dorastają i nierzadko opuszczają dom jeszcze przed zakończeniem edukacji, np. wyjeżdżają na studia do innego miasta, matki zostają zwolnione z dotychczasowych obowiązków. Zajęcia, które do tej pory zapełniały im plan dnia, nagle znikają. Orientują się, że nagle – po kilkunastu latach wspólnego życia, pełnego nowych rodzicielskich wyzwań – ich codzienne zajęcia ograniczają się do kilku godzin dziennie. Dom – dotąd tak głośny i tętniący życiem – nagle pustoszeje. Cisza – tak często wcześniej pożądana – zaczyna nagle dokuczać. „Opuszczone” matki czują oczywiście wiele skrajnych emocji, jednak tą dominującą w pierwszych tygodniach jest smutek.