Umowę przelewu wierzytelności regulują przepisy art. 509 – 518 k.c. Przelew, uregulowany w art. 509 k.c., jako czynność prawna o skutkach rozporządzających jest jedynie sposobem przenoszenia wierzytelności. Różnice pomiędzy poszczególnymi postaciami przelewu zachodzą natomiast jedynie na płaszczyźnie zobowiązaniowej, czyli dotyczą umów zobowiązujących do dokonania cesji, podczas gdy sam przelew jest w każdym przypadku jednakowy i jako rozporządzenie zawsze wywiera takie same skutki. Zbywca rozporządza prawem na rzecz nabywcy, a przeniesienie wierzytelności ze zbywcy na nabywcę jest zasadniczym celem i skutkiem przelewu, niezależnie od innych celów. Cesja wierzytelności polega zatem na przeniesieniu wierzytelności z majątku zbywcy (cedenta) do majątku nabywcy (cesjonariusza).
Wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew, cesja), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. I tak, zgodnie z Uchwałą Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 24 lutego 2011 r. (III CZP 134/2010; LexPolonica nr 2466525): „Wierzytelność o zapłatę wymagalnych świadczeń alimentacyjnych nie może być przedmiotem przelewu (art. 509 § 1 k.c.)”.
Ważnym jest, że wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Poza umową cesji (przelewu) wierzytelności także umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę.
Dla zawarcia umowy cesji nie jest konieczne zachowanie szczególnej formy – za wyjątkiem sytuacji, gdy wierzytelność jest stwierdzona pismem – wówczas przelew tej wierzytelności powinien również zostać dokonany w tej samej formie.
