Po pierwsze istnieją pewne typowe dla cukrzycy objawy, które zawsze powinny skłonić pacjenta do udania się do lekarza. Pacjenci zgłaszają się do lekarzy i podają, że w ostatnim czasie mają wzmożone pragnienie, wypijają dużo więcej płynów niż wcześniej. W związku z tym, dużo częściej w ciągu doby oddają mocz. Mogą także czuć się senni, osłabieni, pozbawieni sił. Niektórzy skarżą się, że tracą na wadze, pomimo że ich apetyt jest dobry i ograniczają przyjmowanie pokarmów. Gdy pacjent przychodzi do gabinetu lekarz i podaje powyższe objawy, to powinno się mu oznaczyć poziom glukozy we krwi w tym danym momencie. Nazywa się to oznaczeniem glikemii przygodnej. Jeśli występują typowe dla cukrzycy objawy oraz stężenie glukozy wyniesie 200mg/dl lub więcej stanowi to podstawę do rozpoznania cukrzycy.
Bardzo często zdarza się, że cukrzyca, mowa tu zwłaszcza o cukrzycy typu 2, nie daje żadnych symptomów, a pacjent czuje się dobrze. W związku z tym uważa się, że każdy człowiek, który ukończył 45 rok życia, powinien przynajmniej raz na trzy lata wykonać oznaczenie glikemii. Pobiera się w tym celu krew żylną. Pacjenta informuje się, aby przed badaniem nie modyfikował swojej diety, tylko jadł to, co zwykle. Natomiast na badanie należy przyjść na czczo, po przynajmniej 8 godzinach nie spożywania posiłków. Wyniki prawidłowe mieszczą się między 72 a 99 mg/dl. Jeśli u pacjenta okaże się, że stężenie glukozy wyniosło przynajmniej 126 mg/dl, należy badanie powtórzyć. I jeśli drugi wynik również będzie wskazywał wartość 126mg/dl lub więcej, to lekarz może również rozpoznać cukrzycę.
Trzecia sytuacja, to taka, kiedy, wynik glikemii we krwi oznaczony na czczo mieści się między wartościami 100 a 126 mg/dl. Stanowi to wskazanie do wykonania testu doustnej tolerancji glukozy. Pacjent powinien się zgłosić na badanie na czczo, po 8 godzinach snu. Poleca się mu wypicie 75 g glukozy rozpuszczonej w około 250 ml wody w ciągu 5 minut. Następnie pacjent powinien poczekać dwie godziny. Po upływie 120 minut pobierana jest krew i oznacza się w niej stężenie glukozy. Jeśli wynik będzie wynosił 200 mg/dl i powyżej, to rozpoznaje się u pacjenta cukrzycę.
Należy zdawać sobie sprawę, że niektórzy z nas znajdują się w grupach zwiększonego ryzyka zachorowania na cukrzycę. Te osoby powinny częściej np. raz do roku sprawdzać poziom glikemii we krwi. Są to osoby z nadwagą, leczące się na nadciśnienie tętnicze, z zaburzeniami gospodarki lipidowej, kobiety, które przebyły cukrzycę ciężarnych.
Uwaga!
Pozostałe przydatne badania, które stosuje się w diagnostyce to oznaczanie przeciwciał skierowanych przeciw antygenom wysp trzustkowych, są one przydatne w rozpoznawaniu cukrzycy typu 1. Ważne jest także wykonanie analizy moczu, oznaczenie peptydu C. W monitorowaniu cukrzycy duże znaczenie ma kontrolowanie hemoglobiny glinowanej.
Czy znacie kogoś kto cierpiał na tę chorobę? Jakie leczenie zastosowano? Czy było skuteczne? Wypowiedzcie się!