W Polsce zachorowania na glistnicę spotyka się głównie na terenach wiejskich czy też u dzieci w wieku przedszkolnym. Źródłem glistnicy jest zawsze człowiek zakażony, zaś materiał zakaźny to kał. Do zakażenia glistą ludzką dochodzi na drodze fekalno-oralnej, zazwyczaj poprzez zjedzenie zanieczyszczonych glebą owoców czy warzyw. Dlatego najważniejszym działaniem w zapobieganiu glistnicy powinno być niejedzenie niemytych warzyw i owoców oraz dokładne ich mycie przed spożyciem.
Czynnikiem etiologicznym, który wywołuje chorobę, jest glista ludzka – Ascaris lumbricoides. Pasożyt ten zaliczany jest do nicieni. Człowiek zaraża się poprzez połknięcie jaja glisty. Następnie przekształca się ono w larwę, która wraz z krwią dostaje się do wątroby, a później do płuc. Kolejnym etapem pobytu glisty w organizmie człowieka jest połknięcie larwy – w ten sposób znajduje się ona w przewodzie pokarmowym. To tutaj rozwija się i bytuje postać dorosła glisty ludzkiej. Znajomość całego cyklu, który ma miejsce w organizmie człowieka jest o tyle istotna, że wiąże się z manifestacją objawów.
Kiedy larwa glisty ludzkiej bytuje w płucach, może wywołać dość niecharakterystyczne symptomy. Chory może zgłaszać stany podgorączkowe, kaszle, a jeśli zleci się wykonanie morfologii krwi, dość typowo widoczne jest podwyższenie liczby eozynofilów. Rzadko, ale możliwe jest, że larwy wraz z krwią przedostaną się do centralnego układu nerwowego – wówczas powodować mogą objawy podobne do tych pojawiających się w przebiegu zapalenia opon mózgowych: wymioty, ból głowy, sztywność karku i inne objawy oponowe.
W momencie, gdy w rozwija się postać dorosła glisty ludzkiej w przewodzie pokarmowym, objawy występujące u pacjenta są znów nietypowe. Chorym dokucza złe samopoczucie, boli ich brzuch, mogą wymiotować i mieć nudności. Czasami glistnica wywołać może powikłania w postaci niedrożności jelit, zapalenia wyrostka robaczkowego. Dochodzić może również do mechanicznego zablokowania przewodów żółciowych czy też przewodu trzustkowego.
W procesie diagnostycznym dużą rolę odgrywa badanie kału na pasożyty. Ponadto pomocne mogą okazać się badania serologiczne, które mają na celu wykrycie swoistych przeciwciał. Typowe dla chorób pasożytniczych jest stwierdzenie eozynofilii w morfologii krwi.
Jak leczy się glistnicę?
W terapii wykorzystuje się leki takie jak albendazol i mebendazol. Pacjent przyjmuje je przez 3 dni. Czasami istnieją wskazania do podania preparatów zawierających pyrantel lub lewamizol. Po leczeniu warto ponownie wykonać kontrolne badanie kału na pasożyty.
Czy spotkaliście się kiedyś z zakażeniem tymi pasożytami? Co pomogło się ich pozbyć? Czekamy na Wasze komentarze!
