Objawy zawału serca

Co to właściwie jest zawał i w jaki sposób on powstaje?

Aby serce prawidłowo funkcjonowało, musi otrzymywać odpowiednią ilość tlenu i związków odżywczych. Tętnice wieńcowe dostarczają właśnie tlen do mięśnia sercowego. W naszej populacji bardzo dużo osób choruje na miażdżycę. Choroba ta dotyczy naczyń krwionośnych. Powoduje ona zwężenie światła naczyń, tworzą się w ich obrębie blaszki miażdżycowe, występuje zwiększona skłonność do tworzenia się zakrzepów krwi. Wszystko to sprawia, że warunki przepływu krwi w naczyniach są gorsze.

Czasami dochodzi do takiego stanu, gdy ustaje przepływ przez którąś gałązkę tętnicy wieńcowej bądź przez tętnicę wieńcową. Dzieje się tak, gdy np. naczynie zaczopuje się zakrzepem krwi. Taki zakrzep tworzy się zazwyczaj w wyniku pęknięcia blaszki miażdżycowej. Zatkanie naczynia, które doprowadza tlen do jakiejś części mięśnia sercowego sprawia, że rozwija się w tej lokalizacji martwica. Towarzyszy jej wzrost pewnych substancji zwanych markerami martwicy mięśnia sercowego oraz zmiany w EKG. Zespół objawów klinicznych, które pojawiają się w takiej sytuacji, określa się mianem zawału mięśnia sercowego.

Jakie są symptomy zawału serca?

Po pierwsze należy zwrócić uwagę na objawy występujące u pacjenta. Zgłasza on silny ból, który pojawił się dość nagle, zlokalizowany jest zwykle za mostkiem i może być opisywany przez pacjentów jako pieczenie, gniecenie, dławienie. Ból ten wraz z upływem czasu i nawet przy braku wykonywania wysiłku nie ustępuje, a wręcz odwrotnie – stopniowo narasta. Pacjenci, którzy leczą się z powodu choroby niedokrwiennej serca, zwykle w takich sytuacjach przyjmują nitroglicerynę pod język. Jednak dla bólu w przebiegu zawału typowe jest, że nie ma żadnej poprawy po przyjęciu tego leku. Czasami chorzy opisują promieniowanie bólu ku żuchwie, lewemu ramieniu czy lewemu barku. Niektórym pacjentom towarzyszy także uczucie duszności. Pacjenci są zazwyczaj przestraszeni, bladzi, zlani potem.

Każdorazowo pacjent, u którego wystąpiły wymienione powyżej objawy, powinien być jak najszybciej zbadany przez lekarza. Nieodłącznymi elementami procesu diagnostycznego są wykonanie badanie elektrokardiograficznego oraz oznaczenie markerów martwicy mięśnia sercowego. Stężenie substancji zwanych markerami martwicy mięśnia sercowego znacząco wzrasta w zawale serca. Najbardziej czułymi i swoistymi wskaźnikami są troponiny sercowe. Ich stężenie wzrasta około 3 do 12 godzin po zamknięciu się tętnicy, a później dalej rosną, aż osiągną szczytowe stężenie.

Niezbędne jest także wykonanie EKG. Pozwala ono określić typowe dla zawału serca zmiany. Dzięki temu badaniu można także określić, którego obszaru mięśnia sercowego dotyczy zawał.