Wszystko to sprawia, iż u pacjenta z odmą płucną wymiana gazów oddechowych jest znacząco utrudniona. Utworzonych zostało wiele klasyfikacji odmy, które opierają się na różnych przesłankach. Najbardziej interesująca dla pacjentów jest ta, która uwzględnia przyczyny wytworzenia się odmy.
Dość często w praktyce lekarskiej spotyka się przypadki odmy, która powstała samoistnie. Poprzez to rozumie się, że doszło do przerwania ciągłości pęcherzyków płucnych lub pękł pęcherz powstały w przebiegu rozedmy płuc. Taka sytuacja może mieć miejsce u osób, u których nie odnotowywało się wcześniej żadnych objawów chorobowych. Jednak dużo częściej przyczyniają się do odmy samoistnej schorzenia i patologie dotyczące układu oddechowego. Predestynowani są zatem do niej chorzy cierpiący na przewlekłą obturacyjną chorobę płuc, gruźlicę, raka płuc, zapalenie płuc. Ryzyko jej wystąpienia zwiększa nałóg palenie papierosów.
Odma może być konsekwencją urazów dotyczących klatki piersiowej. Niestety zdarzyć się może, że działania podejmowane w różnych celach przez lekarzy – np. wykonanie nakłucia opłucnej, biopsja płuca – okazują się przyczyną pojawienia się odmy na podłożu jatrogennym. Istnieje także klasyfikacja, która bierze pod uwagę wielkość odmy oraz mechanizm powstawania odmy. Informacje o tym ostatnim są bardzo ważne dla lekarza, gdyż tzw. odma prężna jest uznawana za stan zagrożenia życia i w tym przypadku muszą być podjęte szybkie działania, które decydują o zdrowiu i życiu człowieka. Dlaczego? Ponieważ każdy wdech wykonany przez pacjenta sprawia, że do jamy opłucnej dostaje się nowa porcja powietrza, natomiast nie jest możliwe usunięcie tego powietrza w czasie trwania wydechu.
Co dolega pacjentowi z odmą?
Prawie zawsze chorzy zgłaszają ból, który zlokalizowany jest w obrębie klatki piersiowej. Jego nasilenie związane jest z ruchami oddechowymi. Często też towarzyszy pacjentom poczucie braku tchu nazywane dusznością. Może pojawić się intensywny kaszel. Charakterystyczne są również cechy stwierdzane podczas osłuchiwania i opukiwania pacjenta przez lekarza. Badaniem, które najczęściej potwierdza wstępne rozpoznanie odmy, jest prześwietlenie klatki piersiowej.
Postępowanie u pacjenta z odmą opłucnową zależy od tego, czy istnieje stan zagrożenia życia czy też nie. W pierwszym przypadku konieczne jest szybkie wykonanie drenażu jamy opłucnej. Takie postępowanie ma na celu usunięcie zalegającego powietrza. Wprowadzony dren łączy się ze specjalnym zestawem trójkomorowym. Konieczne jest monitorowanie stanu pacjenta i badania obrazowe, za pomocą których można będzie stwierdzić, czy płuco całkowicie się rozprężyło.
Czy znacie kogoś, kto cierpiał na tę chorobę? Jakie leczenie zastosowano? Wypowiedzcie się.
