W przypadku sarkoidozy jest to o tyle trudne, ponieważ objawy, z którymi zgłasza się pacjent do lekarza, mogą być bardzo różnorodne. Spowodowane jest to tym, że wspomniane ziarniniaki mogą się lokalizować w obrębie różnych narządów i układów. W związku z tym pacjenci mogą zgłaszać się ze zmianami patologicznymi dotyczącymi układu oddechowego np.: z kaszlem, dusznością, bólem w klatce piersiowej. Pierwszym symptomem mogą być także zapalenia błony naczyniowej oka, które – gdy nie są leczone – przechodzą w zmiany przewlekłe i mogą wywołać uszkodzenia wzroku. O sarkoidozie świadczyć też mogą zmiany skórne, najczęściej pod postacią guzków pod skórą, powiększone węzły chłonne, zaburzenia neurologiczne, objawy uszkodzenia nerwów obwodowych, zapalenie opon mózgowych, bóle stawowe.
Aby postawić rozpoznanie sarkoidozy, trzeba wykazać, że zmiany patologiczne obecne są w przynajmniej dwóch narządach. W tym celu należy wykonać wiele badań, zarówno laboratoryjnych, jak i obrazowych. Istotnych informacji dostarcza morfologia krwi. Prawie rutynowo wykonuje się prześwietlenie klatki piersiowej, ze względu na to, że zmiany pozwalają na zakwalifikowanie choroby do konkretnego jej stadium. Drugim argumentem jest fakt, że płuca są najczęściej zajętym narządem w przebiegu choroby. Zdjęcie rtg pozwala wypowiedzieć się odnośnie powiększenia węzłów chłonnych wnęk płuc i śródpiersia, pozwala dostrzec, czy są obecne zmiany w miąższu płuc lub też cechy jego włóknienia.
Pacjenci nierzadko mają wykonywaną spirometrię, w której często ukazują się zmiany restrykcyjne. Niekiedy, aby postawić rozpoznanie, należy pobrać materiał do badania histopatologicznego. Można go uzyskać wykonując biopsję błony śluzowej oskrzela, poprzez pobranie wycinka skóry zmienionej chorobowo, pobranie węzła chłonnego i ocenienie go przez patomorfologia.
Ważne jest również umiejętne zróżnicowanie sarkoidozy z innymi patologiami, które mogą się podobnie manifestować. Mowa tu głównie o chorobach zajmujących miąższ płucny. Badanie histopatologiczne pozwoli na zweryfikowanie, czy powodem zmian nie jest chociażby gruźlica. W przypadku powiększenia węzłów chłonnych należy w pierwszej kolejności ustalić, czy to nie choroba nowotworowa lub czy przerzuty do węzłów chłonnych wywołały ich powiększenie.
Leczenie sarkoidozy znów zależy od rodzaju wykrytej patologii i zaawansowania choroby. Gdy czynność płuc jest zaburzona, lekiem z wyboru jest prednizon. Stosuje się go przewlekle, przynajmniej przez rok. Niestety po odstawieniu leku objawy często powracają. Leczenie sterydami wdraża się także, gdy rozpoznaje się w przebiegu sarkoidozy zapalenie opon mózgowych, błony naczyniowej oka. Chorzy na sarkoidozę powinni przez cały okres terapii być pod kontrolą lekarza prowadzącego, co wiąże się z regularną oceną stanu zdrowia pacjenta.
Czy znacie kogoś kto cierpiał na tę chorobę? Jakie leczenie zastosowano? Czy było skuteczne? Wypowiedzcie się!
