Zapalenie tarczycy – Hashimoto – objawy

Ostre zapalenie tarczycy

Winowajcą są bakterie zarówno Gram (+), np. paciorkowce, gronkowce, jak i Gram ujemne, które dostają się do tarczycy razem z krwią. Pierwotnym źródłem zakażenia zwykle jest występujący gdzieś w narządach sąsiadujących z gruczołem tarczowym ropny stan zapalny. Symptomami tego zapalenia jest obserwowany przez pacjenta obrzęk na szyi i ból w rzucie tarczycy. Ból zwiększa swoją intensywność przy dotyku. Jak przy każdym bakteryjnym zapaleniu wystąpić mogą gorączka, dreszcze, złe samopoczucie i powiększenie okolicznych węzłów chłonnych. Ostre zapalenie tarczycy występuje rzadko, zwykle u dzieci, a leczy się go stosując antybiotykoterapię.

Przewlekłe zapalenie tarczycy

Najczęstszym zapaleniem tarczycy jest choroba Hashimoto, nazywana także przewlekłym autoimmunologicznym zapaleniem tarczycy. Z punktu widzenia patomorfologicznego jest to typ zapalenia limfocytowego. Jeśli chodzi o jego przyczyny, to choroba ta jest zaliczana do grupy chorób z autoagresji. Własny organizm, w wyniku zaburzenia działania układu immunologicznego, zaczyna rozpoznawać własne tkanki jako obce i produkuje przeciwko nim przeciwciała, które „walczyłyby z intruzem”. Dla choroby Hashimoto charakterystyczne jest występowanie przeciwciał przeciwko tyreoperoksydazie (anty-TPO) i przeciwko tyreoglobulinie (anty-Tg). Ta jednostka chorobowa może manifestować się w postaci wola, a zatem powiększenia gruczołu tarczowego, choć znana jest także postać z zanikiem tarczycy. Pacjent nie odczuwa dolegliwości bólowych, a lekarz badając go może stwierdzić, iż spoistość tarczycy jest wzmożona. W przebiegu choroby Hashimoto dochodzi także do zaburzenia funkcji tarczycy w postaci niedoczynności tarczycy. U niektórych pacjentów nie stwierdza się wówczas żadnych objawów klinicznych, ale po wykonaniu badań laboratoryjnych, mających na celu oznaczenie stężenia hormonów we krwi, okazuje się, że stężenie TSH jest zwiększone, zaś stężenie hormonów produkowanych przez tarczycę, zatem T4 i T3 jest obniżone. Taką sytuacje nazywa się niedoczynnością subkliniczną, bo choć zaburzona jest praca gruczołu, to pacjent nie odczuwa żadnych zmian, symptomów. W drugim przypadku mówi się o niedoczynności tarczycy jawnej klinicznie. Oznacza to, że zmiany w badaniach laboratoryjnych są podobne (podwyższone TSH, obniżone T4 i T3), ale pacjent zauważa pewne zmiany, objawy z tymi zaburzeniami poziomu hormonów. Chory czuje się zmęczony, osłabiony, pozbawiony energii, ciągle chce mu się spać, ma trudności w skupieniu uwagi, podaje, że przytył, stale jest mu zimno, łatwo marzną mu ręce i stopy, zgłasza zaparcia. Zauważa zmiany wyglądu skóry, która stała się sucha, bladożółta, może się łuszczyć w okolicach łokci. Także włosy tracą swój blask, wpadają, łamią się. Podaje także, że zmieniły się rysy twarzy, pogrubiały, sygnalizuje występowanie obrzęków powiek, dłoni, a także w obrębie kolan. Pacjenci często mają niskie ciśnienie tętnicze. Leczenie choroby Hashimoto polega na uzupełnianiu niedoborów hormonów tarczycy poprzez przyjmowanie leków takich jak Eutyrox.