Niektóre objawy mogą sugerować, nasuwać podejrzenie zespołu antyfosfolipidowego. Po pierwsze niepokój powinien wzbudzić fakt, gdy młoda kobieta nie może donosić ciąży. Bardzo ważny jest zebrany dokładnie wywiad położniczy ukierunkowany na niepowodzenia położnicze. Istotne jest zapytanie kobiety o przebyte poronienia, czas ich wystąpienia. Warto dowiedzieć się o to, czy miały u niej miejsce przedwczesne porody. Występowanie patologii takich jak niewydolność łożyska, nieprawidłowy wzrost płodu czy stan przedrzucawkowy są również cenną wskazówką diagnostyczną.
Drugim elementem klinicznym, którego każdorazowo poszukuje się to objawy zakrzepicy. Jest to bardzo szerokie pojęcie. Zakrzepica może dotyczyć naczyń tętniczych, żylnych i włosowatych. Każdy epizod związany z takimi zaburzeniami powinien być dobrze udokumentowany. Ponadto nie należy przeoczyć niektórych objawów skórnych takich jak siność siateczkowata czy objaw Reynauda, które mogą występować u pacjentów. Nieodłącznym elementem procesu diagnostycznego jest oznaczenie przeciwciał antyfosfolipidowych. Ich wykrycie zwiększa prawdopodobieństwo, że u pacjenta wykryjemy zespół antyfosfolipidowy.
Sam przebieg choroby zależy w dużej mierze od tego, czy powstała ona jako schorzenie pierwotne u danej osoby, czy też rozwinęła się wtórnie np. na podłożu istniejącego wcześniej tocznia układowego. W kwestii rokowań dla pacjenta wiele zależy od rodzaju zmian zakrzepowych, ich powikłań oraz właściwego leczenia.
Co wiemy o leczeniu zespołu antyfosfolipidowego? Opierając się na schematach postępowania, nie powinno się rozpoczynać leczenia u pacjenta, u którego są obecne we krwi przeciwciała antyfosfolipidowe, ale nie występują u niego żadne objawy, które miałyby związek z zakrzepicą. Natomiast, jeżeli u danej osoby występują objawy zakrzepicy, a dodatkowo w trakcie diagnostyki okaże się, że obecne są przeciwciała antyfosfolipidowe, to pacjent wymaga leczenia przeciwzakrzepowego.
W każdym przypadku zanim rozpocznie się stosowanie konkretnego leku należy rozważyć i przeanalizować, czy u danej osoby nie występują przeciwwskazania do ich stosowania. Zawsze trzeba wziąć pod uwagę możliwość i częstość powikłań przebiegu ich stosowania. Nasze rozważania związane są zwykle z decyzją o podaniu pacjentom bądź heparyn frakcjonowanych, heparyn niefrakcjonowanych bądź doustnych antykoagulantów.
Uwaga!
W sytuacji, kiedy w obrazie klinicznym pacjenta obecne są objawy związane chociażby z zapaleniem stawów lub poza zespołem antyfosfolipidowym dana osoba cierpi także na tocznia układowego, do leczenia włączane są leki z grupy glikokortykosterydów.
Czy znacie kogoś kto cierpiał na tę chorobę? Jakie leczenie zastosowano? Czy było skuteczne? Wypowiedzcie się!
