Okazało się, że ważną rolę w etiologii choroby odgrywa wiek, otyłość, rasa, płeć, niewłaściwa dieta, a także obciążanie stawów w związku np. z uprawieniem zawodowo sportu. W myśl zasady, iż lepiej zapobiegać niż leczyć, przy tej okazji wydaje się słuszne zachęcanie do utrzymywania w normie masy ciała. Nie można liczyć w tej kwestii na metody, które niczym dotknięcie magicznej różdżki pomogą nam. W każdym wieku warto dbać o zbilansowaną, optymalną dietę i zaprzyjaźnić się z ruchem i aktywnością fizyczną. Zapomnieć nie wolno też o tym, aby spożywać pokarmy, które dostarczają nam witamin zwłaszcza A, C, E i D.
Jeśli pojawią się już objawy choroby zwyrodnieniowej stawów pod postacią bólu występującego w trakcie wykonywania ruchów, uczucia sztywności i innych, należy zgłosić się do lekarza. Bardzo ważne jest dokładne zbadanie pacjenta, ale również wykonanie prześwietlenia danego stawu przy pomocy promieniowania rentgenowskiego. W początkowych stadiach choroby na takim zdjęciu można zauważyć zwężenie szczeliny stawowej, geody zwyrodnieniowe. Gdy rozpoznanie zostanie już postawione, przystępuje się do wdrożenia leczenia u danego pacjenta. Terapia powinna mieć charakter kompleksowy. W czasie jej trwania istnieje zasadność wypróbowania metod niefarmakologicznych jak i farmakologicznych.
Oczywiście ostateczną decyzję w każdym przypadku podejmuje lekarz, ale bardzo ważna wydaje się być rozmowa z pacjentem. Widome jest, że inne środki zastosuje się u osób w podeszłym wieku, a na inne efekty oczekiwać będą osoby młode. Poza oczekiwaniami pacjenta, jego wiekiem, istotny jest ogólny stan zdrowia pacjenta. Do powstania zmian zwyrodnieniowych przyczyniają się niektóre choroby endokrynologiczne, inne choroby stawów, nieprawidłowości w budowie stawów. Z metod niefarmakologicznych stosuje się kinezyterapię oraz fizykoterapię. Pierwsza z nich wykorzystuje ruch, wykonywanie ćwiczeń fizycznych pod okiem specjalisty, odpowiednio dopasowanych do danego pacjenta. Fizykoterapia wiąże się natomiast z wykorzystaniem pola magnetycznego, lasera, jonoforezy, krioterapii jako tych metod, które mogą złagodzić dolegliwości chorego. Czasami uzasadnione jest rozpoczęcie używania lasek łokciowych, aby odciążyć kończynę, w obrębie, której znajduje się chory staw.
Pomocne bywają różnorodne wkładki używane np. w sytuacjach koślawości czy szpotawości kolan. Niestety czasem takie metody nie są wystarczające, a pacjenci skarżą się na dokuczający im ból. Można z nim walczyć, czy też łagodzić go stosując leki takie jak paracetamol, leki z grupy niesteroidowych leków przeciwzapalnych, opioidy.
Uwaga!
Lekarz zawsze powinien dokładnie zebrać wywiad u pacjenta, aby wykluczyć ewentualne przeciwwskazania do stosowania jakiegokolwiek leku. Przy stosowaniu niesteroidowych leków przeciwzapalnych powinien także zadbać o włączenie pacjentowi inhibitorów pompy protonowej w celu ochrony przewodu pokarmowego. Chory ze zwyrodnieniami stawów powinien pozostawać pod kontrolą lekarza. Nierzadko, gdy metody nieinwazyjne nie są skuteczne, wskazane jest rozważenie leczenia operacyjnego.
Znacie kogoś, kto chorował na zwyrodnienie stawów? Jaką terapię podjął? Czy była efektywna? Wypowiedzcie się w komentarzu.