Jak radzić sobie z marudą?

Wszak już niemowlę właśnie marudzeniem okazuje, że jest śpiące i pora na drzemkę. Kilkulatek nie potrafi jeszcze rozpoznać i nazwać swoich potrzeb, w obliczu senności traci jednak ochotę na zabawę, staje się drażliwy, impulsywnie wyraża swoje niezadowolenie z tego co się wokół niego dzieje. Co ciekawe, marudzące i apatyczne nastolatki są również często po prostu niewyspane. Nadmiar wrażeń i intensywność zajęć podczas dnia, ale i osłabienie związane z dojrzewaniem powodują u wielu osób w młodym wieku większą potrzebę snu.

A zatem pierwsze, co należy zrobić, gdy twoje dziecko zaczyna marudzić bez konkretnego powodu, to sprawdzenie, czy nic mu nie dolega, czy nie ma temperatury oraz czy nie jest śpiące. Jeśli ma miejsce któraś z wymienionych okoliczności – uzbrajamy się w cierpliwość i otaczając je maksymalną życzliwością dążymy do rozwiązania sytuacji – położenia spać, podania leku, itd. To nie jest dobry czas na wychowywanie dziecka.

Jeśli to nie senność, ani nie choroba, zaobserwujcie sytuacje, w których wasze dziecko marudzi, spróbujcie znaleźć dla nich inny wspólny mianownik. Marudne zachowanie to jeden z komunikatów od systemu nerwowego, że nie radzi sobie z jakąś sytuacją, jest przeciążony. Potraktujcie marudzenie jako zewnętrzny objaw dyskomfortu, na przykład lęku, stresu, czy nadmiaru bodźców. Leczcie przyczynę, a nie objaw.

Warto też wiedzieć, że marudzenie może być okresowym efektem rozwoju emocjonalnego i społecznego dziecka – pojawia się w różnych „kryzysowych” momentach rozwoju – od buntu 2,5-latka aż po kryzys adolescencji. Dobra wiadomość: z tego się wyrasta. Moja córka w wieku 2,5 lat marudziła tak strasznie, że nakłonienie jej do czegokolwiek stawało się mordęgą. Dziś zdarza jej się to sporadycznie.

Wreszcie – skłonność do marudzenia może być po prostu cechą charakterologiczną waszego dziecka – może odziedziczoną, a może podpatrzoną u osoby z najbliższego otoczenia? Jeśli tak jest, nie walczcie z tym, a starajcie się łagodzić i wyciszać tego typu reakcje. Choć trudno się powstrzymać, „przestań marudzić!” nie pomoże, a wręcz pogorszy sytuację. Raczej spróbujcie odciągnąć uwagę dziecka, rozbawić je, rozładować napięcie. Zadbajcie też o wasz własny komfort – ustalcie z dzieckiem pewne reguły, powiedzcie mu jak się czujecie kiedy tak marudzi, a po ciężkim dniu z małym marudą wyjdźcie na spacer, zrelaksujcie się w ciepłej kąpieli.