Maja Dobkowska

Są takie chwile, kiedy na gwałt potrzebny jest pomysł na zabawę, ale jednocześnie warunki mamy bardzo ograniczone, nie pozwalające na użycie żadnych rekwizytów. Kiedy spaceruję, czekam w kolejce na poczcie, gotuję czy jadę samochodem, gry słowne są jak znalazł – nie dość, że zajmą dziecko przez jakiś czas, to jeszcze rozwiną jego twórczą postawę oraz kompetencje językowe.

Naukowcy dowodzą iż najwcześniej w rozwoju uwydatniają się uzdolnienia artystyczne (muzyczne i plastyczne) oraz matematyczne. Mówi się też o wczesnych talentach aktorskich oraz językowych. Wiele rodziców myli jednak to, że jego dziecko lubi rysować lub robi zabawne miny przed lustrem, ze szczególnym uzdolnieniem w tym kierunku.

Ale zaraz zaraz, czy wyobraźnię dziecka w ogóle trzeba rozwijać? Wydaje się, że jest to naturalny dar dany każdemu dziecku, a niektórym – powiedzą niektórzy rodzice – aż w nadmiarze. Opiekunowie pociech, które mają sto pomysłów na minutę, wiecznie coś majstrują, ściągając na siebie mnóstwo kłopotów, albo zamęczają nonsensownymi opowieściami, woleliby może poznać metody sprowadzania tych małych marzycieli na ziemię.

Czy pamiętają państwo kultowy serial „Ally McBeal”? W jednym z odcinków pojawił się 11-letni prawnik, zabawny grubasek, adwokat, który na sali sądowej wybuchał niepohamowanym płaczem, gdy tylko przeciwnik wysunął mocny argument przeciwko niemu.

Wiele lokali, takich jak restauracje, kawiarnie, teatry, galerie czy kluby dla dzieci oferuje możliwość organizacji urodzin dla dziecka. Zaletą jest wygoda – rodzic poza zaproszeniem gości, no i rzecz jasna opłaceniem tych przyjemności ma niewiele do zrobienia – często organizatorzy przejmują na siebie również zapewnienie poczęstunku dla małych gości, zatrudniają animatorów, którzy fachowo poprowadzą zabawę, a nawet przygotowują prezenty. Coś dla zapracowanych i przerażonych opcją konieczności zapewnienia dobrej zabawy zgrai dzieciaków.

Jak to cudownie, że żyjemy w czasach wersji podróżnych wielu gier planszowych, oraz samochodowych odtwarzaczy DVD. Trudno mi dziś wyobrazić sobie, jak moi rodzice zabierali nas – trzy, pięcio, ośmioletnie maluchy, w dalekie, kilkunastogodzinne podróże samochodowe (drogi były inne, a i samochody wolniejsze) nie mając tego typu ułatwień. A jednak – dało się wtedy, więc dałoby się i dziś.

Odpowiadając od razu na pytanie postawione w tytule – najlepiej nie reagować. W każdym razie, póki sam napad trwa, dziecko krztusi się płaczem, tarza po podłodze, kopie i krzyczy – staraj się w miarę możliwości zachować zimną krew.

Znowu awantura? Znów dąsy, obraza, płacze, skarżenie i kuksańce? Spokojnie! Wszystkie dzieci kłócą się ze sobą – jeśli masz rodzeństwo, przypomnij sobie wasze relacje z czasów, gdy mieliście tyle lat, co twoje dzieci. Kłócenie się to ważny element rozwoju społecznego, nie zabraniajmy więc dzieciom treningu, lecz ustalmy jego zasady i granice.