Chociaż prowadzone są badania, które mają na celu wyjaśnienie etiologii choroby Parkinsona, nie udało się jednoznacznie ustalić przyczyny jej występowania. Wiadomo, że w powstawaniu choroby biorą udział czynniki genetyczne. Sporadycznie spotyka się pacjentów, u których choroba ma charakter dziedziczny. Wydaje się, że musi nastąpić współistnienie pewnej predyspozycji genetycznej oraz czynników środowiskowych. Nie istnieje jednak możliwość swoistego postępowania, które zagwarantowałoby zmniejszenie ryzyka zachorowania. W związku z tym, raczej znikoma jest w tych przypadkach rola ewentualnej profilaktyki.
O chorobie Parkinsona dużo się słyszy, cierpi na nią wiele znanych osób z podeszłym wieku, ale czy na pewno wiemy, na czym ona polega?
Warto wyobrazić sobie, że w naszym układzie nerwowym istnieją, można by obrazowo powiedzieć, swoiste drogi, szlaki, a w przewodzeniu impulsów biorą udział różne substancje. Jedną z nich jest dopamina. W chorobie Parkinsona dochodzi do zanikania komórek dopaminergicznych, które są zlokalizowane w obrębie istoty czarnej. Niedobór tej substancji związany jest ściśle z objawami, które pojawiają się u chorych. Symptomy dotyczą przede wszystkim układu ruchu, a konkretnie – wykonywanych przez pacjenta ruchów.
To, co najczęściej rzuca się w oczy, to ogólne spowolnienie ruchowe danej osoby. Wyraźnie wykonuje ona mało ruchów dowolnych. Natomiast, jeśli przyjrzymy się napięciu mięśni u tych osób, to jest ono wyraźnie wzmożone, a co za tym idzie – ma się wrażenie, że są one sztywne. Dość charakterystyczny jest sposób, w jaki poruszają się chorzy. Występują u nich zaburzenia chodu, które sprowadzają się do tego, że chorzy chodzą niepewnie, stawiają małe kroki oraz dostawiają jedną nogę do drugiej. Mogą także dołączyć się zaburzenia równowagi, a chorzy podpierają się np. o ścianę przy chodzeniu. Kolejnym bardzo typowym objawem jest występowanie drżeń spoczynkowych. Są to tzw. ruchy mimowolne, czyli takie, które nie powstają przy udziale naszej woli. Określa się je jako ruchy podobne do „liczenia pieniędzy” albo „zakręcania czegoś”. Najczęściej takie ruchy występują w obrębie rąk oraz twarzy.
Kolejne objawy dotyczą mowy pacjenta, który zaczyna mówić mniej wyraźnie, bardzo powoli i ponadto ma się wrażenie, jakby oddzielał on od siebie poszczególne sylaby. Pacjenci z chorobą Parkinsona, gdy zaczynają pisać, to stopniowo zmniejszają wielkość liter, np. w napisanym przez siebie zdaniu. Czasami, wraz z rozwojem choroby, u pacjentów można zaobserwować, że nadmiernie się ślinią, a także zmiany łojotokowe na twarzy. Dodatkowo nierzadko mogą współistnieć różne zaburzenia psychiczne, często w postaci zaburzeń depresyjnych lub otępienia.
Czy znacie kogoś, kto cierpiał na tę chorobę? Jakie leczenie zastosowano? Wypowiedzcie się.
