Depersonalizacja daje poczucie zmiany własnej tożsamości, co łączy się z odmiennym sposobem myślenia, odczuwania i odbierania bodźców. Depersonalizacja najczęściej się łączy z derealizacją, którą jedni uważają za dar, inni za przekleństwo. Obserwowanie się z odległości, poczucie out of body experience – czyli przebywania poza ciałem, odczucie przebywania we śnie czy filmie, poczucie oderwania od uczuć i emocji jednym daje przyjemność, w innych budzi strach i przerażenie. Osoby wtedy skarżą się na obawę popadania w obłęd, utratę kontroli, czasem podejrzewają u siebie uszkodzenie mózgu.
W Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD-10 zespół depersonalizacji – derealizacji opisany jest jako rzadko występujące zaburzenie. Wyraża się ono w w spontanicznych skargach pacjenta na zmianę jakościową czynności psychicznych, ciała lub otoczenia. Osoba taka odczuwa, że są one nierealne, odległe lub zautomatyzowane. Inne częste przejawy tego zespołu to utrata uczuć oraz poczucie obcości lub dystansu wobec własnych myśli, ciała czy otaczającego świata. Pomimo dramatycznej natury tych przeżyć pacjent jest świadomy, że zmiany te nie odpowiadają rzeczywistości.
Uwaga!
Nie zmienia się jego postrzeganie zmysłowe, a możliwość ekspresji emocjonalnej jest nienaruszona. Objawy depersonalizacji – derealizacji mogą towarzyszyć zespołom zaburzeń schizofrenicznych, depresyjnych, fobicznych czy anankastycznych (obsesyjno-kompulsyjnych). W wyżej wymienionych przypadkach koduje się rozpoznanie podstawowego zaburzenia.
Doświadczyliście kiedyś depersonalizacji i/lub derealizacji? W jakiej sytuacji? Zgłosiliście się do lekarza? Podzielcie się swoimi doświadczeniami.
