Według kryteriów Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD-10 osoby z osobowością dyssocjalną nie liczą się z uczuciami innych, charakteryzują się lekceważeniem zobowiązań, norm i zasad społecznych oraz znaczącą niewspółmiernością między zachowaniami a obowiązującymi normami społecznymi.
Takie zachowanie niełatwo poddaje się zmianom po różnych negatywnych doświadczeniach, włącznie z karaniem. Osoby z osobowością dyssocjalną mają niski próg tolerancji frustracji, czyli niezaspokojonej potrzeby lub niemożności osiągnięcia danego celu. Równie niski jest tu próg zachowań agresywnych, często o gwałtownym charakterze. Osoby takie mają wyraźną tendencję do obwiniania innych, również za konflikty, które same spowodowały. Posługują się także pozornie prawdopodobną racjonalizacją swoich zachowań powodujących konflikty z otoczeniem. Nie wiąże się z tym u nich żadne uczucie wstydu czy poczucie winy. Osoby z osobowością dyssocjalną nie potrafią nawiązywać głębszych, trwałych relacji uczuciowych z innymi. Jest to konsekwencją nastawienia przede wszystkim na zaspokajanie tylko i wyłącznie swoich potrzeb i popędów. Osoby takie mają tendencje do fantazjowania i wymyślania przeróżnych historyjek na swój temat. Bardzo często oszukują i okłamują innych, są skłonne do dominacji i narzucania swojej woli.
Uwaga!
Posuwają się do najróżniejszych form szantażu emocjonalnego z popełnieniem samobójstwa włącznie. Nie umieją często przewidzieć skutków swoich czynów, ani nie potrafią wyciągnąć z nich odpowiednich wniosków. Nie skupiają się na planowaniu odległych celów, skupiając się głównie na teraźniejszości. Mają problem z rozróżnianiem fikcji od faktów i obiektywną oceną samych siebie. Zwykle pozbawione są odczucia lęku, mają tendencję do samookaleczeń i przez lekceważenie norm społecznych często wchodzą w konflikt z prawem.
Znacie kogoś, u kogo podejrzewacie osobowość dyssocjalną? Jak się ona Waszym zdaniem objawia? Podzielcie się swoimi doświadczeniami.
