Psychoterapia indywidualna zapewnia bezpośredni kontakt z terapeutą, przy którym możesz skupić się wyłącznie na sobie i swoich emocjach. Pozwala to na wewnętrzną, niezakłócaną przez czynniki zewnętrzne, podróż po zakamarkach swojego umysłu. To tylko i wyłącznie Twój czas, który możesz poświęcić na analizę problemu, wgląd w przeszłość i przyszłość, a także intensywne doświadczanie siebie samego „tu i teraz”. Terapia powinna być dobrana do Twoich indywidualnych potrzeb, a jej cele, przebieg i długość ustalone na wstępnym spotkaniu. Terapeuta jest tu uważnym, empatycznym słuchaczem i przyjaznym rozmówcą, który jest jedynie do twojej dyspozycji. Nikt ani nic nie powinno odwracać od Ciebie uwagi prowadzącego sesję. Nareszcie jesteś z osobą, która cierpliwie Cię wysłucha, nie obciążając swoimi problemami i kłopotami.
Psychoterapia grupowa umożliwia wymianę doświadczeń życiowych, pomagając spojrzeć na swój problem z odmiennej perspektywy. Podczas sesji nie tylko zyskasz wsparcie innych, ale z powodzeniem możesz go udzielić. Bogactwo twoich przeżyć, odczuć i wiedza życiowa mogą być prawdziwym natchnieniem i pomocą dla innych. Możesz tu spojrzeć na siebie innymi oczami dzięki uzyskaniu informacji zwrotnych od pozostałych członków grupy. Tutaj też empirycznie doświadczasz interakcji z innymi ludźmi, co będzie pomocne w kontaktach międzyludzkich także po zakończeniu sesji.
Obie formy terapii prócz możliwości podzielenia się swoimi emocjami pozwalają stwarzać sytuacje sprzyjające ich odreagowaniu, ćwiczyć nowe zachowania i nabywać nowych umiejętności. W obu przypadkach rozszerzają także wiedzę z zakresu psychologii np. mechanizmów rządzących nami i otoczeniem. Możesz tutaj również wzmocnić swoją motywację do życia, wewnętrzną siłę i pozytywniejszy odbiór świata. Jeśli któraś z tych form terapii Cię nie nęci, warto zastanowić się dlaczego, bo być może właśnie ten rodzaj wsparcia jest ci najbardziej potrzebny.
Psychoterapia behawioralno – poznawcza jest całkiem udanym mariażem między terapią behawioralną a terapią poznawczą. Określenie „behawioralny” pochodzi od angielskiego „behaviour” czyli zachowanie.W terapii behawioralnej za podstawowy uznaje się związek między bodźcem a reakcją na ten bodziec. W terapii tej powszechne jest założenie, że nic nie dzieje się bez przyczyny, a nasze zachowania, pozytywne i negatywne, uformowały się w procesie uczenia. Psychoterapeuta behawioralny diagnozuje w jaki sposób pojawiło się niepożądane zachowanie i przybliża ten mechanizm pacjentowi. Terapia ma wzmacniać zachowania pożądane i niwelować te niewłaściwe. Według idei terapii behawioralnej jedynym naukowo uzasadnionym przedmiotem badań psychologicznych jest obserwowalne i mierzalne zachowanie.
Skupianie się jednak na samym zachowaniu nie wszystkim wydało się wystarczające i tu z pomocą przyszło podejście poznawcze. Przyczyny rozchwiań emocjonalnych i niewłaściwych zachowań upatruje ono w zaburzeniach w myśleniu. To jak odbieramy rzeczywistość nie znaczy, że jest taka naprawdę, ale jest tylko naszą hipotezą, naszą interpretacją rzeczywistości. Za pomocą empirycznego doświadczania, ćwiczeń i pogadanek łatwo to udowodnić. Psychoterapia poznawcza uczy rozpoznawać pacjenta stosowane przez niego błędy w myśleniu, a także schematy poznawcze, będące fundamentem jego sądów na temat rzeczywistości. W trakcie terapii możemy zrozumieć zależności jakie panują między naszym zachowaniem, emocjami i myślami. Nacisk kładziony jest na „tu i teraz” i bieżące rozwiązanie problemów.
W terapii poznawczo-behawioralnej pacjent przy pomocy terapeuty identyfikuje specyficzny wzorzec swojego myślenia, zachowania i uczuć. Zastanawia się jak ów wzorzec wpływa na jego rzeczywistość, a następnie jak zmienić go na bardziej korzystny. Terapia z reguły skupia się nie tylko na pomocy pacjentowi w zrozumieniu pewnych mechanizmów, ale i znalezieniu najbardziej efektywnych sposobów rozwiązywania problemów. Terapeuta nie tylko rozmawia z pacjentem, ale zadaje mu różne ćwiczenia i wyznacza ciekawe zadania.Zachęca także do wypróbowania nowych sposobów pomiędzy sesjami i wprowadzania ich w życie.
Który rodzaj psychoterapii bardziej do Was przemawia? Macie już jakieś doświadczenia w tej kwestii? Podzielcie się nimi.
