W przypadku miastenii w wyniku takich reakcji dochodzi do uszkodzenia receptora dla acetylocholiny. Efektem klinicznym jest nasilająca się stopniowo nużliwość mięśni. Zwykle pierwsze objawy dotyczą mięśni oka i w związku z tym pacjent może zgłaszać się do lekarza z powodu zaburzeń widzenia, opadania powiek. Stopniowo dołączać się mogą objawy związane z osłabieniem innych mięśni – twarzy, kończyn górnych i dolnych. Przed włączeniem leczenia, należy się oczywiście upewnić, że symptomy związane są z miastenią, a nie z jakąś inną chorobą. W tym celu wykonuje się badania elektrofizjologiczne, oznacza się poziom przeciwciał skierowanych przeciwko receptorowi dla acetylocholiny.
Leczenie rozpoczyna się od podania pacjentowi leków, które hamują enzym zwany acetylocholinesterazą. Normalnie enzym ten rozkłada acetylocholinę. Podając lek, chodzi o to, aby rozkład acetylocholiny był niewielki. Wówczas zwiększy się dostępność tego neuroprzekaźnika dla receptora. Spośród wielu farmaceutyków takich jak neostygmina, distygmina, pirodostygmina najczęściej terapię rozpoczyna się od tego ostatniego. Na początkowych etapach choroby przyjmowanie regularnie leku przynosi dobre efekty. Objawy choroby znacząco się zmniejszają.
Jak to zazwyczaj w medycynie bywa, nie wszyscy pacjenci reagują tak samo na leczenie. Jeśli nie daje ono poprawy, modyfikuje się je. Włącza się wówczas leki, które mają właściwości immunosupresyjne. Zakłada się wówczas, że przyczynią się one do wyciszenia nieprawidłowych reakcji immunologicznych. Z uwagi na to, że miastenia często współistnieje z obecnością patologii związanych z grasicą, czasami, gdy wykryje się grasiczaka, konieczne jest usunięcie go.
Poza stosowaniem zleconych przez neurologa leków, pacjenci cierpiący na miastenię powinni przestrzegać następujących zasad. Warto, aby nie wykonywali nadmiernego wysiłku fizycznego, zaleca się im wręcz częste odpoczywanie. Należałoby ich także przebadać pod kątem współistnienia innych chorób o podłożu autoimmunologicznym, aby skutecznie je leczyć. Trzeba zapoznać i uświadomić pacjenta, że nie może on przyjmować niektórych leków, gdyż pogarszają one znacząco jego stan. Ważne jest również wytłumaczenie pacjentowi, że nawet stosunkowo niegroźne infekcje i zakażenia chociażby dróg oddechowych mogą przyczynić się do pogorszenia stanu chorego i nasilenia objawów miastenii.
Chorzy na miastenię powinni wiedzieć, iż w przebiegu choroby dojść może do wystąpienia dwóch sytuacji dość szczególnych: przełomu miastenicznego i przełomu chlinergicznego. Objawiać mogą się one między innymi poważnymi zaburzeniami oddychania łącznie z niewydolnością oddechową. Stany te wymagają specjalistycznego leczenia i hospitalizacji pacjenta.
Czy znacie kogoś kto cierpiał na tę chorobę? Jakie leczenie zastosowano? Czy było skuteczne? Wypowiedzcie się!
