Zgubna solidarność …
Umowa poręczenia została uregulowana przez tytuł XXXII Kodeks Cywilnego. Stanowi ona deklarację poręczyciela, który zobowiązuje się do uregulowania długu wobec wierzyciela w przypadku, gdy właściwy dłużnik nie wywiąże się z tego obowiązku. W przypadku, gdy umowa nie stanowi inaczej, poręczyciel odpowiada na zasadach odpowiedzialności solidarnej. Oznacza to, że wierzyciel może wedle swej woli żądać spłaty wymagalnego zobowiązania od dłużnika właściwego lub poręczyciela.
Oczywiście poręczyciel spłacając cudze zobowiązanie nabywa prawo do roszczeń wobec dłużnika właściwego. W praktyce jest jednak dość uciążliwa ewentualność, która wiąże z koniecznością występowania w roli wierzyciela wobec osoby, która nierzadko miewa problemy z terminowym regulowaniem wszelkich płatności. Na szczęście niektóre umowy poręczenia ograniczają nieco zakres odpowiedzialności żyranta poprzez wprowadzenie zapisów wedle których odpowiada o jedynie w przypadku, gdy egzekucja z majątku dłużnika głównego staje się niemożliwa. W praktyce nierzadko dochodzi jednak do sytuacji, gdy bank formułuje roszczenia wobec znajdującego się w lepszej sytuacji finansowej poręczyciela nie wyczerpawszy uprzednio wszystkich metod egzekucji wobec właściwego dłużnika.
W ten sposób przerzuca on wszystkie problemy związane z egzekucją roszczeń na żyranta, który często nie ma doświadczenia w prowadzeniu tego typu działań. Warto pamiętać, że w stosunku do poręczyciela bank może używać wszystkich dopuszczonych prawem metod odzyskania długu (z egzekucją komorniczą włącznie).
Warto zdawać sobie sprawę z faktu, że granicę odpowiedzialności żyranta mogą zostać wyznaczone przez całkowitą wysokość długu. W takim przypadku poręczyciel zostanie zmuszony do spłacenia całej wymagalnej przez bank kwoty (kapitał, odsetki za udzielenie pożyczki, odsetki z tytułu zwłoki, koszty związane z dochodzeniem roszczeń). Dlatego też warto zwrócić uwagę na ten aspekt jeżeli już zdecydujemy się zawrzeć umowę z bankiem. Być może uda się wynegocjować ograniczenie odpowiedzialności wyłącznie do kwoty pożyczonego przez bank kapitału (zobowiązania głównego).
Prawa żyranta
Każdy poręczyciel powinien zdawać sobie sprawę z tego, że na mocy Kodeksu Cywilnego posiada nie tylko obowiązki, ale również i prawa. Można tu wskazać chociażby art. 886 KC stanowiący, że dłużnik powinien powiadomić poręczyciela o spłacie zobowiązania (o ile dokonało się ono za jego wiedzą). Obowiązek informacyjny dotyczy również wierzyciela, który w myśl art. 880 KC powinien niezwłocznie powiadomić żyranta o zaległościach płatniczych właściciela kredytu.
Żyrowaliście kiedyś jakiś kredyt? Komu? Czy nie mieliście z tego powodu żadnych nieprzyjemności? Podzielcie się sowimi doświadczeniami.
