Takie igły mogą posiadać różnej wielkości średnicę. Te, których światło ma mniejszą średnicę, zwykle są igłami ssącymi. Przy ich pomocy pobiera się materiał, który służy do oceny komórkowej. Najogólniej mówiąc, ocena materiału pobranego za pomocą biopsji ssącej cienkoigłowej, pozwala odpowiedzieć na pytanie, czy w wątrobie znajdują się komórki nowotworowe. Więcej informacji o stanie wątroby dostarcza badanie histopatologiczne większego wycinka. Osiąga się go poprzez wykonanie biopsji gruboigłowej. Wykonując to badanie, lekarz stosuje grubszą igłę, która pozwoli na pobranie większego bioptatu.
W jakich sytuacjach lekarze zalecają wykonanie biopsji wątroby?
Przede wszystkim ma ona zastosowanie w diagnostyce, ocenie stopnia nasilenia chorób wątroby, które mają charakter przewlekły. Często biopsję stosuje się w przypadkach podejrzeń wirusowego zapalenia wątroby typu B lub C. Przydaje się ona również wtedy, gdy u pacjenta podejrzewa się autoimmunologiczne zapalenie wątroby. Czasami jest wykonywana, aby ocenić stopień zaawansowania marskości wątroby czy jej włóknienia. Ta procedura ma swoje zastosowanie również przy monitorowaniu chorób wątroby, oceny wpływu przyjmowanym przez pacjenta leków na wątrobę. Pacjentom z przeszczepioną wątrobą biopsję wykonuje się, aby zobaczyć jak radzi sobie, funkcjonuje przeszczepiony narząd.
Z uwagi na inwazyjność tego badania oraz jak w przypadku każdej interwencji, istnieje możliwość powikłań w postaci bólu brzucha, powstania krwiaka wątroby. Jest też cała lista poważniejszych, za to rzadziej spotykanych, powikłań. Dlatego zawsze lekarze rozważają konieczność, celowość i zasadność tego badania. Decydują się na nie, kiedy inne metody i badania nie dostarczają im informacji, które są niezbędne w przypadku danego pacjenta.
Pacjent wymaga przygotowania przed wykonaniem biopsji wątroby. Powinien mieć zrobione USG jamy brzusznej, oznaczoną grupę krwi oraz wykonaną morfologię krwi. Zawsze podczas zabiegu pacjent musi mieć założone wkłucie do żyły, aby możliwe było szybkie podanie leków drogą dożylną. Pacjenci, którzy przyjmują leki przeciwpłytkowe, powinni je odstawić na około tydzień przed planowanym badaniem i oznaczyć INR.
Samo badanie polega na tym, że pacjent leży na plecach. Po zdezynfekowaniu i znieczuleniu miejscowym lekarz wprowadza igłę do wątroby. Zazwyczaj badanie odbywa się pod kontrolą USG, tak, aby dobrze określić, gdzie znajduje się igła. Wówczas nazywa się to badanie biopsją celowaną. Po pobraniu materiału zaleca się, aby pacjent leżał przez kilka godzin. Obserwuje się jego stan i podstawowe parametry.
Czy znacie kogoś, kto poddał się biopsji wątroby? Jak ocenia to badanie? Wypowiedzcie się w komentarzu.
