Pierwsze prace naukowe, dotyczące zbawiennego wpływu sztuki na kondycje pacjentów, z zaburzeniami psychicznymi, pojawiły się już na początku XX wieku. Dużą rolę odegrały tu eseje autorstwa samego Zygmunta Freuda oraz jego ucznia Karla Junga, podkreślające rolę wyobraźni i jej rozwoju poprzez sztukę.
Jednak największe zasługi dla arteterpaii ma brytyjski nauczyciel sztuki – Adrian Hill, który w trakcie leczenia gruźlicy w szpitalu, (w latach 50-tych) leżąc w łóżku, rysował obiekty znajdujące się w zasięgu jego wzroku. Czuł się z tym lepiej, więc postanowił przekazać swoje umiejętności inwalidom wojennym jak i cywilnym pacjentom, przebywającym w tym samym szpitalu. Opublikował wiele prac dotyczących związku między sztuką a leczeniem różnych chorób, co stanowiło podstawę naukową arteterapii. W latach 60-tych, w Stanów Zjednoczonych powstało pierwsze stowarzyszeni, które gromadziło certyfikowanych arteterapeutów.
Celem terapii sztuką jest:
Katharsis – czyli uwolnienie pacjenta od negatywnych emocji, które mają zostać wyrażone poprzez rysunek, taniec, rzeźbę.
Samoświadomość – uczestnik powinien przestać spychać do podświadomości swoje prawdziwe odczucia, na przykład rysunek może mu pokazać czego tak naprawdę się obawia.
Wyrażenie siebie – jeśli pacjent dotrze do swoich emocji może zacząć je wyrażać bez obaw o odrzucenie ze strony innych, zaczyna akceptować siebie takim jakim jest.
Arteterapia pełni różne funkcje:
Rozwojowa – dzięki uczestnictwu w różnych jej dziedzinach (malarstwo, taniec, rzeźba) uczestnik może poszerzyć swoje horyzonty, zapoznać się z różnymi sposobami wyrażania siebie i wyzwalania swojej kreatywności.
Relaksująca – uczestnictwo w różnych artystycznych zajęciach daje mnóstwo radości, umożliwia poznanie nowych osób – jednym słowem odpręża.
Arteterapia przybierać może także różne formy:
Muzykoterapia – śpiew, granie na różnych instrumentach pozwala wyrazić siebie i swoje prawdziwie emocje.
Plastykoterapia – rozwijanie wyobraźni uczestników dzięki technikom jak malarstwo, grafika, rzeźba czy tworzenie collagy. Wykorzystuje się przy tym rożne przedmioty: wykleja przy użyciu bibuły, zboża, kaszy, maluje na szkle, lepi z plasteliny czy gipsu.
Choreoterapia – taniec towarzyszy ludziom od wieków jest więc idealnym sposobem na wyrażenie tego co trudno wypowiedzieć słowami. Często na zajęciach, w sposób symboliczny, uczestnicy opowiadają o sobie, odgrywając scenki ze swego życia za pomocą tanecznej pantomimy.
Dlaczego szukacie takich informacji? Czy okazały się pomocne?
