Fobia szkolna, nazywana też skolionofobią, dotyka dzieci i młodzież w wieku szkolnym. Jest to fobia sytuacyjna, co oznacza, że nie sama szkoła wywołuje strach, lecz sytuacje i przedmioty z nią związane. Dotyka od 1-5% dzieci, przy czym częściej występuje u chłopców. Przeważnie rozwija się bez konkretnych przyczyn, jednak czasami powodem jej wystąpienia może być np. przemoc psychiczna lub fizyczna ze strony rówieśników.
Do objawów, alarmujących nas o możliwości wystąpienia fobii szkolnej, zaliczamy:
– paniczny lęk przed pójściem do szkoły, przy równoczesnym informowaniu o tym rodziców;
– niechętne wychodzenie z domu;
– uskarżanie się na środowisko szkolne: nauczycieli, kolegów;
– duszności, bóle brzucha, biegunki, bóle głowy;
– zwiększona potliwość;
kołatanie serca i drżenie rąk.
Objawy te występują przed pójściem do szkoły. Gdy mija to ryzyko i dziecko ostatecznie zostaje w domu, objawy szybko mijają. Innym czynnikiem, również wywołującym symptomy, jest samo myślenie o szkole.
Skolinofobię leczy się podobnie, jak inne fobie społeczne. Najczęstszą metodą jest terapia behawioralna, oparta na technikach relaksacji, zmianie patologicznego nastawienia, oraz systematycznej desensytyzacji (odwrażliwianiu). Inną metodą jest farmakoterapia, jednak leki depresyjne są dopuszczone do użytku dopiero w momencie, gdy zawiedzie terapia behawioralna.
W leczeniu doraźnym stosuje się anksjolityki, czyli leki przeciwlękowe, których działanie jest widoczne około 1-1,5 godziny od momentu zażycia. W przypadku leczenie przewlekłego, gdzie w użycie wchodzą antydepresanty, zaleca się łączenie farmakoterapii z psychoterapią. Leki przyjmowane są w okresie od kilku do kilkunastu miesięcy.
Nieleczona fobia może przeistoczyć się w przyszłości w fobię pracy, która może mieć negatywny wpływ na relacje interpersonalne i karierę zawodową człowieka.
Jak sobie radzicie w sytuacjach, gdy Wasze dziecko wykazuje niechęć do szkoły?
