Hafefobia jest to chorobliwy lęk przed dotykiem – czy to ze strony drugiej osoby, czy też w sytuacji, gdy my mamy kogoś dotknąć. W kontakcie z drugim człowiekiem obie strony powinny wyczuć, jak bardzo mogą się do siebie zbliżyć. Poczucie granic jest odmienne dla każdego człowieka, zatem powinniśmy być elastyczni w kontaktach z innymi. O ile do jednej osoby możemy skrócić dystans do bardzo małego („twarzą w twarz”), o tyle inna może uważać go za niedopuszczalny. Dla niej przykładowo naruszenie granic może dać o sobie znać już na odległość wyciągniętej od rozmówcy ręki. Kluczową sprawą jest umiejętność poinformowania drugiej osoby, że zbytnio się do nas zbliżyła. Wiele osób zwyczajnie wstydzi się powiedzieć, że rozmówca wywołuje u nich poczucie niepewności, dyskomfortu i naginania granic. Wzbudza to oczywiście lęk przed dotknięciem, pozbawia poczucia stabilności i bezpieczeństwa.

Jeśli nie potrafimy sami poradzić sobie z problemem lęku przed dotykiem, pomocna może okazać się terapia. Wizyty u terapeuty krótkoterminowego dadzą nam możliwość wglądu we własne emocje oraz reakcje. Możliwe, że odkryjemy rzeczywiste powody naszego strachu – może mieć on bowiem swój zalążek w jakimś wydarzeniu z naszej przeszłości, które wymazaliśmy z pamięci. Terapia może okazać się konieczna, abyśmy mogli podjąć próbę zmiany własnego zachowania i zlikwidować towarzyszący nam na co dzień lęk.

Terapeuta pomoże oswoić się z uczuciem strachu, zmodyfikować nasze reakcje i zachowania. Dzięki temu będziemy mogli zmienić swoje nastawienie do dotyku i przekształcić je w pozytywne odczucia. To z kolei umożliwi nam normalne funkcjonowanie, bez ograniczania kontaktów interpersonalnych.

Obawiacie się zbyt bliskiego kontaktu fizycznego? Jak myślicie – skąd się to wzięło? Podzielcie się swoimi przemyśleniami.

PODZIEL SIĘ
Poprzedni artykułJak pokonać strach przed krwią?
Następny artykułJak zrobić decoupage na metalu – krok po kroku

Magdalena Paluch – jest studentką V roku na kierunku: Psychologia Kliniczna w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej oraz pracownikiem Stowarzyszenia. Uczestniczyła w licznych zajęciach praktycznych, głównie w Środowiskowym Domu Samopomocy prowadzącym działalność terapeutyczną i rehabilitacyjną. W roku 2004 uzyskała także tytuł zawodowy fotografa artystycznego. Psychologia to jej pasja i wiąże z nią swoją zawodową przyszłość.

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Please enter your comment!
Please enter your name here