Jak rozmawiać z dzieckiem o braku, śmierci rodzica?

Powodów powstania niepełnej rodziny jest wiele. Należą do nich głównie:

– śmierć jednego z rodziców;

– separacja lub rozwód rodziców;

– długotrwała nieobecność kogoś z rodziny spowodowana pobytem w szpitalu lub charakterem pracy;

– dziecko ze związku pozamałżeńskiego.

Dla dziecka, które narodziło się w rodzinie niepełnej, brak jednego z rodziców nie jest nazbyt traumatyczny, gdyż od małego przyzwyczaja się ono do jego braku. Gorzej w sytuacji, gdy w rodzinie pełnej dochodzi do wypadku, w efekcie czego umiera członek rodziny. Dzieci, którym nagle świat odebrał kogoś bardzo bliskiego, przeżywają wiele negatywnych emocji: są rozgoryczone, sfrustrowane, czują się opuszczone i potwornie tęsknią. Nie mogą często zrozumieć, dlaczego ich bliskiemu przydarzył się straszny wypadek.

Ważne jest, aby pozwolić dziecku pogrążonemu w bólu przeżyć żałobę po stracie. Tylko przejście przez wszystkie etapy żałoby pozwoli mu uporać się ze swoimi uczuciami. Należy bacznie przyglądać się dziecku, obserwować jego zachowania. Jeśli uczucie smutku i zgorzknienia towarzyszy mu niepokojąco długo, warto udać się do psychologa.

Dzieci z rodzin, w których doszło do rozłamu małżeństwa, również przeżywają wiele skrajnych emocji. Są to najczęściej: smutek, tęsknota, brak zrozumienia, złość na rodziców. Należy poświęcić dziecku szczególnie dużo uwagi i wyjaśnić, dlaczego rodzice podjęli taką decyzję. Trzymanie dziecka w niewiedzy i nadzieja, że przystosuje się ono do nowej sytuacji, jest niedopuszczalne. Zarówno matka, jak i ojciec, powinni obdarzyć je szczególną uwagą i okazywać miłość.

W przypadku, gdy dzieckiem opiekuje się wyłącznie matka (związek pozamałżeński), ważne jest, aby budowała ona w oczach dziecka wartościowy obraz siebie. O wiele rzadziej sytuacja taka spotyka mężczyzn. Również w tym przypadku należy otaczać dziecko rodzicielską miłością i z biegiem czasu powoli wytłumaczyć, dlaczego nie posiada ono obojga rodziców.