W przypadku patologicznego kłamstwa wśród dzieci, to ma ono zazwyczaj charakter przejściowy. Dzieci marzą bowiem o niesamowitych przygodach, i w związku z tym starają się wpleść w historię swojego życia fantastyczne wydarzenia. U dzieci nieco starszych (nastolatków) oraz osób dorosłych, mitomania przybiera ostrzejszą i bardziej stałą formę. Historia jest przez nich naciągana w nieco bardziej realny sposób – starają się wpleść w nią wydarzenia, w które inne osoby są w stanie uwierzyć.
Zespół Delbrücka może być skutkiem chorób organicznych mózgu, przebytych w przeszłości (mogą to być np. różnego rodzaju zapalenia), lub wrodzonych psychopatycznych właściwości jednostki. U osób histerycznych opowiadanie kłamstw i nierzeczywistych wydarzeń może być próbą zwrócenia na siebie uwagi otoczenia i aprobaty. Na mitomanię mogą również cierpieć przestępcy, którzy – popełniwszy niegroźne przestępstwo – uważają, że dopuścili się niesamowitej zbrodni.
Pomimo faktu, iż początkowo kłamstwa są przyjmowane przez otoczenie, jako rzeczywiste historie, z czasem zmyślone historyjki zaczną być wychwytywane i odrzucane.
Ważne jest, aby mitoman dostrzegł, że opowiadanie przez niego zdarzenia nie są akceptowane. To ograniczy nieco jego zapał do zmyślonych opowieści. Najlepszym rozwiązaniem będzie wizyta u psychologa, który pomoże zrozumieć, co leży u podłoża problemu. Również szczere rozmowy z najbliższymi mogą pomóc choremu w uświadomieniu sobie, jaki był początek powstania u niego zespołu Delbrücka, i dlaczego zdecydował on zastąpić historię swojego prawdziwego życia, odrealnionymi opowieściami.
Znacie kogoś, u kogo podejrzewacie mitomanię? Jak się ona objawia? Podzielcie się swoimi doświadczeniami.
