Co ciekawe, na syndrom oszusta cierpią znacznie częściej panie, które mają dość wysokie osiągnięcia na szczeblu zawodowym. Są przekonane, że wszystko, co do tej pory osiągnęły, zawdzięczają czynnikom zewnętrznym oraz swojemu oszustwu. Nie wierzą w to, że na coś zasłużyły własną pracę, wykonały coś dobrze, lub że coś im się należy.
Syndrom dotyka najczęściej osoby kończące edukację średnią i idące na studia. Również panie, które rozpoczęły pierwszą pracę, lub którym postawiono wyższe niż do tej pory wymagania, przejawiają objawy syndromu.
Syndromowi impostera towarzyszy najczęściej choroba fizyczna albo psychiczna. „Oszuści” potrafią bardzo przeżywać fakt, że są tak słabi i nieefektywni, że muszą uciekać się do stosowania kłamstw i sztuczek. Równocześnie mają skłonność do wywyższania dokonań swoich współpracowników lub rówieśników z uczelni – to prowadzi oczywiście do tego, że wypadają oni gorzej w ich świetle.
U chorych obniża się poziom poczucia własnej wartości, może dojść do epizodów depresyjnych. Często ludzie tacy zamykają się w sobie (zwłaszcza, gdy poniosą rzekomą porażkę, starają się schować w cień, by w momencie tym nie zwracano na nich szczególnej uwagi). Sabotują wszelkie swe sukcesy, zamiast traktować je jako powód do dumy. Często sami rzucają sobie kłody pod nogi, kiedy to np. wiedząc, że w weekend mają poprowadzić na wykładzie prezentację zaliczeniową, zostawiają jej wykonanie na ostatnią chwilę lub nie przykładają się do jej wykonania. Boją się bowiem, że również na tym polu poniosą porażkę (oszustwo się nie uda).
Uwaga!
Osoby cierpiące na syndrom impostera muszą nauczyć się dostrzegać i chwalić swoje sukcesy. Powinny również zauważyć, jak wiele mają zalet i starać się je eksponować w przełożeniu na pracę.
Znacie kogoś, u kogo podejrzewacie obecność syndromu oszusta? Jak się on w tym przypadku objawia? Podzielcie się swoimi doświadczeniami.
