Zaburzenia dysocjacyjne (łac.: dissociatio, czyli rozdzielenie) najczęściej mają podłoże psychogenne, przy czym ich leczenie wymaga wizyty u specjalisty. Przez dysocjacje rozumiemy wszystkie generowane przez nieświadomość dolegliwości fizyczne, które mają za zadanie odwrócić uwagę człowieka od niepożądanych emocji. Ich funkcją jest również uzasadnianie braku podejmowania przez chorego różnych działań. Przykładem tego zaburzenia będzie sytuacja, w której kobieta – dowiadując się, że prawdopodobnie nie uzyska bardzo pożądanego awansu – zaczyna odczuwać silny ból nadgarstka. Gdy jednak okazuje się, że zostanie ona z całą pewnością awansowana, ból ustępuje.
Do głównych objawów zaburzeń dysocjacyjnych zaliczamy:
– zaburzenia ruchu, czucia i pamięci;
– stany zmienionej świadomości, przypominające nieco trans;
– zaburzona wrażliwość na bodźce;
– zmniejszone odczuwanie bólu;
– nadwrażliwość;
– wrażenie opętania;
– parestezja, czyli nieprzyjemne wrażenia typu: mrowienie, uderzenia gorąca, dreszcze lub drętwienie ciała.
Zaburzenia dysocjacyjne występują w wielu odmianach, przykładowe z nich to:
– fuga dysocjacyjna (impulsywne działania, mające umożliwić ucieczkę);
– dysocjacyjne zaburzenia ruchu (porażenia kończyn, niedowład, tiki, szczękościsk);
– amnezja dysocjacyjna (utracenie z pamięci istotnych dla osoby życiowych wydarzeń);
– osobowość naprzemienna (osobowość mnoga – występowanie przynajmniej dwóch różnych osobowości u jednej osoby, przy czym osobowości te nie wiedzą zazwyczaj o istnieniu pozostałych).
Zaburzenia te mają charakter psychogenny, co oznacza, że wystąpienie objawów jest ściśle powiązane z wydarzeniami urazowymi oraz ciężkimi do rozwiązania dla jednostki problemami emocjonalnymi.
Czy zdarzyło Wam się u innych zaobserwować objawy opisywanych zaburzeń? Co to było?
