Rozpoczyna gracz, który posiada dziewiątkę kier. Wykłada kartę na środek (jeśli ma wszystkie cztery dziewiątki może je wyłożyć od razu). Następnie ruchy (wykładanie kart) wykonują kolejni gracze zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Każdy z graczy może dołożyć na środek jedną, trzy lub cztery karty. Jedną – gdy wykładana karta jest tej samej bądź większej wartości, trzy – gdy na karta wyłożona bezpośrednio wcześniej jest tej samej wartości (np. trzy damy na damę znajdującą się na wierzchu stosu kart) lub też jakakolwiek karta o mniejszej wartości, cztery – gdy na wierzchu wyłożona jest karta o niższej wartości.

Gracz nie mogą wykładać dwóch kart jednocześnie. Zakazane jest również wymienianie się kartami, oddawanie karty drugiemu graczowi. Wykładanie kart nie jest obowiązkowe – gracz, który nie może lub nie chce wyłożyć żadnej karty pobiera trzy karty i ruch należy do kolejnego gracza w kolejce. Wyjątkiem od tej zasady jest sytuacja, gdy na stole znajduje się mniej kart niż trzy (9 kier musi zawsze leżeć na stole) – bierze się wówczas tyle kart, ile akurat jest możliwe.

Wygrywa ten gracz, który jako pierwszy pozbędzie się swoich kart. Przegrywa ten, kto jako ostatni zostanie choćby z jedną kartą w ręku. W przypadku, gdy gra zaplanowana jest na kilka rozdań, osoba. która przegrała otrzymuje jedną literkę ze słowa PAN za każde przegrane rozdanie. Trzykrotna przegrana oznacza porażkę w całej grze.

W Pana można również grać na czas. W tej odmianie gry każdy z uczestników otrzymuje określoną ilość czasu na wykonanie konkretnej liczby ruchów. Jeśli w czasie jednej partii nie zdoła wykonać odpowiedniej ilości ruchów, przegrywa.

Inna odmiana gry w Pana zakłada tzw. piki cofane. Jeżeli na stosie kart położona zostanie karta z pikiem (względnie karta pikowa zostanie odkryta przez pobranie kart przez gracza), wtedy ruch należy do gracza poprzedniego – kolejka cofa się. W grze na dwie osoby gracz cofa grę na siebie samego, czyli wykonuje łącznie dwa ruchy pod rząd.

Kolejne odmiany tej gry uwzględniają min. używanie pełnej talii (52 karty) lub też rozgrywkę małą talią, ale dodatkowo z użyciem jokerów.

Ciekawą wariacją jest gra z tzw. „betonem”. Wówczas gracze otrzymają po dwie lub trzy karty, nazywane właśnie betonem, które leżą nieodkryte na stole. W dalszej kolejności rozdawana jest dopiero reszta talii. Gracze muszą pozbyć się wszystkich kart, które posiadają na ręku, żeby móc odkryć karty zakryte i zacząć nimi grać (czyli jak najszybciej się ich pozbyć).

Jakie są Wasze ulubione gry karciane? W co, kiedy i z kim najczęściej gracie? Dajcie znać!

PODZIEL SIĘ
Poprzedni artykułJak grać w pokera? Zasady
Następny artykułKanasta – zasady gry

Norbert Banasiak - ukończył studia na kierunku stosunki międzynarodowe na Uniwersytecie Warszawskim. Posiada różnorodne doświadczenie redaktorsko-dziennikarskie. Współpracował m.in. z Gazetą Prawną,  portalem i miesięcznikiem branży rozrywkowej E-PLAY, miesięcznikiem What`up in Warsaw.

Nasz specjalista pisze o sobie:

Lubię w szczególności wszelkie gry, które rozwijają przydatne umiejętności: logiczne myślenie, koncentrację, szybkie podejmowanie decyzji. Moje zainteresowania zawodowe, jak i prywatne, oscylują poza tym wokół zagadnień związanych z kwestiami językowymi (translatoryka, semiotyka), Internetem, polityką międzynarodową.

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Please enter your comment!
Please enter your name here