Pozycje to podstawa
Umiejętność rozróżniania rodzaju przyjmowanych pozycji to „forexowe abecadło”.
W przypadku walut rozróżnia się dwie pozycje:
– długą (związaną z zakupem);
– krótką (związaną ze sprzedażą).
Każda z tych pozycji zostaje otwarta z chwilą dokonania transakcji. Od tego momentu ma miejsce ekspozycja (czyli narażenia) na ryzyko rynkowe. Oczywiście prawdopodobne są obydwa warianty: zysk oraz strata. W sposób naturalny – nabywca danej waluty oczekuje na korzystną odsprzedaż, ponieważ przewiduje wzrost kursu, zaś osoba, która sprzedaje, obawia się straty związanej ze spadkiem notowań. Zamknięcie pozycji następuje poprzez złożenie zlecenia odwrotnego do poprzedniego.
Warto doprecyzować, że określenie danej pozycji zawsze odnosi się do waluty bazowej. Przykładowo – pozycja długa w parze EUR-USD oznacza zakup euro oraz sprzedaż dolara. Z kolei zajęcie pozycji krótkiej w innej popularnej parze – USD-JPY – sygnalizuje kupno dolara i jednoczesną sprzedaż jena. W związku z powyższym, zamknięcie długiej pozycji w parze EUR-USD będzie odbywać się poprzez zbycie posiadanego euro i kupno dolara (wcześniej złożono dyspozycję nabycia określonej ilości euro i sprzedaży dolara).
Waluta na datę spot czy na termin?
Inwestorzy dokonujący obrotu walutami na FOREXIE mogą wybierać spośród dwóch wariantów:
– Transakcja na datę spot (spot-next) – oznacza realizację zlecenia po kursie obowiązującym w danym momencie. Dyspozycje dotyczące bieżących rozliczeń (rynku kasowego) są realizowane w ciągu dwóch dni roboczych o chwili złożenia zlecenia.
– Transakcja na rynku terminowym – pozwala na zawarcie transakcji (nabycie lub sprzedaż waluty), która zostanie wykonana po upływie określonego terminu. Do jej rozliczenia zostanie przyjęty kurs, który na początku został zaakceptowany przez obydwie strony. Na wynik transakcji terminowej wpływa różnica pomiędzy kursem przyjętym w chwili jej zawarcia oraz wartościami, które będą obowiązywały na rynku kasowym w dniu rozliczenia (na przykład za 3 miesiące). Zakup lub sprzedaż waluty „na termin” może służyć jako metoda zabezpieczenia przed ryzykiem kursowym dla przedsiębiorstw, które prowadzą rozliczenia z zagranicznymi partnerami.
Czy informacje zawarte w artykule okazały się pomocne? Wypowiadajcie się w komentarzach.
