Kwota kapitału początkowego zależy od podstawy wymiaru, tego, jaki okres składkowy i nieskładkowy zostanie udowodniony, a także od tzw. czynnika p, którego wartość zamieszczona została w załączniku do ustawy emerytalnej. Po dokonaniu wyliczenia kwoty kapitału początkowego dla każdego ubezpieczonego, Zakład zapisuje ją na indywidualnym koncie ubezpieczonego.
Obliczenie kapitału jest dość skomplikowane i następuje poprzez wyliczenie przypuszczalnej emerytury, którą otrzymałby ubezpieczony w dniu 1 stycznia 1999 r. i wyliczenie iloczynu tej kwoty, mnożąc ja przez średnie dalsze trwanie życia kobiet i mężczyzn w wieku 62 lat, które w dacie 01.01. 1999 r. ustalono na 209 miesięcy. Zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie szczegółowych zasad współpracy Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z ubezpieczonymi i płatnikami składek w zakresie ustalenia kapitału początkowego stanowi, iż organ rentowy, właściwy ze względu na siedzibę płatnika składek, zwraca się do płatnika składek z wezwaniem o nadesłanie skompletowanej dokumentacji w celu ustalenia kapitału początkowego dla osób, za które płatnik ten przekazuje do Zakładu imienne raporty miesięczne. Po otrzymaniu takiego wezwania płatnik, czyli najczęściej pracodawca, musi poinformować ubezpieczonych o terminie wyznaczonym przez ZUS, w którym muszą przygotować stosowną dokumentację.
Dokumentacja potrzebna do ustalenia kapitału zakładowego zawierać powinna:
– Wniosek o ustalenie kapitału zakładowego;
– Kwestionariusz dotyczący okresów składkowych i nieskładkowych do dnia 31 grudnia 1998;
– Zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniulub legitymację ubezpieczeniową zawierającą wpisy o zatrudnieniu i wynagrodzeniu lub numer NKP w przypadku osób, któreindywidualnie opłacały składkę na ubezpieczenie społeczne;
– Świadectwa pracy, zaświadczenia oraz inne dowody potwierdzające okresy składkowe i nieskładkowe.
