Leczenie afazji jest bardzo pracochłonne, przy czym rehabilitację należy rozpocząć jeszcze w szpitalu. Wczesne leczenie, to wszelkie metody bez wprowadzania leków, podejmowane w krótkim czasie od momentu wystąpienia objawów. Terapia prowadzona jest najczęściej przez logopedów, ale niekiedy również przez psychologów i fizjoterapeutów. Ich celem jest przywrócenie choremu jak największej sprawności i samodzielności oraz dobrego samopoczucia. Ćwiczeniami terapeutycznymi będą np. proste ćwiczenia oddechowe, ćwiczenia warg i języka, dmuchanie połączone z wymową głosek i samogłosek, posługiwanie się głoskami w zdaniach, powolne czytanie z akcentowaniem i rozciąganiem samogłosek, pisanie pod dyktando lub przepisywanie zdań z równoczesnym wymawianiem sylab. Działania te mają na celu stymulować i rozhamować mowę chorego.
Terapię afatyków podzielić można na:
– terapię werbalną, czyli ćwiczenia odpowiadające za ekspresję mowy;
– terapię niewerbalną, czyli wyrażaną poprzez znaki, mimikę, rysowanie, symbolikę itp.
U niektórych pacjentów zaburzenie mowy cofa się samoczynnie w okresie około 1 do 3 miesięcy. W cięższych przypadkach terapia logopedyczna jest konieczna i trwa około 2 – 3 lat. Czas sesji terapeutycznych powinien być zwiększany stopniowo – od kilkunastu minut dziennie, do ok. 45 minut. Najlepiej, gdy są prowadzone codziennie, jednak w przypadku braku takiej możliwości, minimum wynosi 3 razy w tygodniu.
Wsparciem terapii logopedycznej może być również farmakologia. Niektóre leki wpływają na podtrzymywanie uwagi, wspomagają także procesy nauki i zapamiętywania. To z kolei jest doskonałym wsparciem terapii języka i mowy.
Nie należy zapominać o stanie psychicznym afatyka. Pomocna może okazać się pomoc psychologiczna, jednak również wsparcie rodziny jest dla chorego niezmiernie ważne.
Czy zetknęliście się kiedyś z kimś cierpiącym na afazję? Jakiej terapii był poddawany?