Autyzm diagnozowany jest najczęściej około 3 roku życia. Wtedy właśnie możemy zauważyć, że dziecko jest mniej rozwinięte niż jego równieśnicy w jego wieku. Jednak jego pierwsze symptomy są już zauważalne w wieku niemowlęcym. Dziecko nie chce być dotykane, dużo płacze, ma kłopoty ze snem lub nie chce ssać piersi.
Objawy, które mogą niepokoić rodziców:
– gdy dziecko mówi bardzo słabo albo wcale,
– gdy nie kompensuje sobie braku umiejętności umówienia w żaden inny sposób, np.: pokazując, gestykulując, próbując komunikować się,
– gdy ma słaby kontakt wzrokowy lub nie nawiązuje go wcale, jest jakby nieobecne,
– gdy dziecko nie lubi być dotykane, unika tego kontaktu,
– gdy ma nadwrażliwość dotykową lub nie reaguje na spotykający go ból,
– gdy reaguje nieadekwatnie do sytuacji, na przykład bez powodu krzyczy, tupie lub ucieka,
– gdy dziecko bawi się cały czas w jeden, niezmiennie ten sam sposób, na przykład: jeżdżąc w kółko pociągiem i gdy ta zabawa z upływem czasu nie rozwija się,
– gdy dziecko nie wymyśla samo zabaw i nie inicjuje ich, nie ma potrzeby zabawy z innymi, przebywa jakby obok,
– gdy dziecko nie jest zainteresowane tym co robią i mówią inni, gdy nie ma potrzeby pokazania co ono samo robi,
– gdy pojawiają się dziwne zachowania, takie jak chodzenie tylko jedną stroną chodnika,
– gdy dziecko zaczyna machać rękoma, wydaje dziwne, niepasujące do sytuacji dźwięki,
– brak skupienia uwagi,
– gdy dziecko ma bardzo zmienny nastrój, gdy jest agresywne w stosunku do innych i do siebie
– gdy dziecko „fiksuje się” na jednym ruchu, często jest nim ruch obrotowy.
Występowanie tych objawów może świadczyć o tym, że dziecko ma autyzm. Jednak inne zaburzenia rozwojowe mogą też cechować niektóre z tych objawów. Dlatego diagnoza autyzmu jest jednak wieloetapowa i długotrwała.
Czy w Waszym otoczeniu są jakieś dzieci autystyczne? Jakiej terapii są poddawane?
