Choroba sieroca u dzieci – objawy, fazy

Chorobę sierocą może wywołać zupełny brak kontaktu z rodzicami. Chodzi tu o nieprzebywanie z bliskimi, ale też o deficyt autentycznej bliskości. Taka rodzina pozornie żyje razem, ale dziecko nie ma okazywanego kontaktu fizycznego (przytulanie, głaskanie) i emocjonalnego (uśmiech, życzliwość, rozmowa). Nierzadko w relacje wkracza stosowanie przemocy.

Na skutek choroby sierocej dochodzi do ogólnych zaburzeń w rozwoju fizycznym i psychicznym. Dziecko jest apatyczne i wykonuje charakterystyczne ruchy, bodajże najbardziej kojarzące się z chorobą – powtarzalne kiwanie się, bujanie. Z chorym dość trudno jest nawiązać kontakt. Dziecko niezbyt chętnie je, nierzadko pojawiają się problemy żołądkowe. Zauważalne jest ogólne spowolnienie rozwoju. Symptomy mogą być jednak zróżnicowane w zależności od fazy jej rozwoju. Wyróżnia się trzy takie fazy:

1) Faza protestu – jest aktywnym przeciwstawieniem się rozstaniom głównie z matką. Dominuje płacz, krzyk, agresja słowna oraz fizyczna skierowana również przeciw sobie.

2) Faza rozpaczy – dziecko poznało wcześniej, że aktywny protest nie przyniósł efektu, więc reakcje opierają się na rozpaczaniu. W tej fazie pojawia się apatyczność, nastroje depresyjne, poczucie ogromnego smutku, płacz, niechęć i odmawianie jedzenia, w końcu obojętność.

3) Faza zobojętnienia – jest najgłębszą fazą choroby sierocej. Aktywność życiowa zostaje zahamowana, pod pozornym przystosowaniem kryje się głębokie wycofanie. Właśnie w tej fazie pojawiają się wspomniane już ruchy stereotypowe.

Nasuwa się pytanie – jak toczy się dalsze życie osoby, która w dzieciństwie doświadczyła choroby sierocej? Jaki wpływ odciśnie ona na rozwoju człowieka? Choroba przekłada się najczęściej na zaburzenia sfery uczuciowej, na jej niedojrzałość. Osoba taka ma trudności z nawiązywaniem relacji społecznych oraz z radzeniem sobie w trudnych sytuacjach. Towarzyszy temu poczucie niższości, lęk, labilność emocjonalna.