Grupy subkulturowe są odpowiedzią na pytanie o własną tożsamość „kim jestem?”, pojawiające się w okresie dojrzewania. Jest to czas, gdy rodzina i szkoła nie wystarczają ze swoimi wzorcami. Subkultura jest miejscem, gdzie młodzi ludzie odnajdują akceptację i wzmacniają swoje poczucie wartości. To pewnego rodzaju odosobnienie i wyzwolenie się od ograniczeń dotychczasowego środowiska, wyraz sprzeciwu wobec autorytetów i norm. Bunt występujący w okresie dojrzewania, doskonale znajduje swoją realizację w wyrażaniu nowych poglądów stroje i zachowaniem.

W subkulturach nastolatki napotykają na podobnie myślących rówieśników. Daje to niezwykle silne poczucie wspólnoty i wyjątkowości. Subkultura oferuje pomysły na spędzanie czasu wolnego w otoczeniu bliskich znajomych, stwarzając alternatywę dla codziennych kłopotów, szarej rzeczywistości i samotności. Przebywanie w grupie daje poczucie bezpieczeństwa, pełnego zrozumienia, dążenia do takich samych celów. Do tego dochodzi spełnianie siebie, wyrażanie zbliżonych wartości poprzez ubiór, słuchanie tej samej muzyki.

Subkultura może stwarzać zagrożenie. To, co daje pełnię przyzwolenia w grupie, na zewnątrz zwykle jest nieakceptowane przez innych ludzi. Ubiór, zasady i zachowania całkowicie normalne dla grupy młodzieżowej, dla otoczenia jest odbieganiem od kanonów społecznych.

Poza tym subkultura może być niebezpieczna również dla jej członków. Nie trudno o całkowite zaufanie grupie, o ślepe podążanie za wszystkim, co ona ze sobą niesie. Jeśli nawet jakieś elementy wywołują u członka poczucie braku akceptacji, zwykle jest ono zwalczane. Wizja czy realna możliwość wykluczenia często skłania do robienia rzeczy, z którymi nastolatek tak naprawdę się nie zgadza.

Uwaga!

Ponadto przynależność do subkultury może wpłynąć na całokształt zachowania nastolatka, a wtedy mogą pojawić się kłopoty w szkole, wycofanie bądź drażliwość i agresja. Czasami fascynacja konkretną subkulturą jest tylko przejściowa.

Czy przynależeliście do jakiś subkultur? Jakie były to grupy? Co Was łączyło? Dajcie znać w komentarzu.

PODZIEL SIĘ
Poprzedni artykułJak rozwiązywać konflikty w szkole?
Następny artykułJak ubierać się do szkoły?

Anna Chmielewska – pedagog szkolny, trener szybkiego czytania oraz – przez pewien czas – nauczyciel wspierający w integracyjnym oddziale zerowym. Dodatkowo ukończyła studia z zakresu edukacji elementarnej i terapii pedagogicznej. Współpracowała z jednym z serwisów edukacyjnych, pisząc artykuły dla rodziców oraz tworząc karty pracy dla maluchów i uczniów.

Nasz specjalista pisze o sobie:

Od zawsze lubiłam pomagać. Czynnie angażowałam się w działania woluntarystyczne, zwłaszcza w  pomoc rodzinom z problemem alkoholowym. Po studiach rozpoczęłam pracę w szkole i tak zostało do dziś. Obecnie pracuję w szkole z oddziałami integracyjnymi, co jest dodatkowym wyzwaniem dla pedagoga. Lubię to, co robię, ale jednocześnie szukam nowych wyzwań. Jako trener szybkiego czytania poszerzam możliwości ludzkiego mózgu, a pisząc artykuły w serwisach, dzielę się tym, co wiem.

Odskocznią od życia zawodowego są dla mnie książki oraz zacisze domowe, zapach namiętnie pieczonych ciast i aromat świeżo zaparzonej kawy. No i rozmowy przy stole – o marzeniach, pragnieniach i nadziejach.

Od kilku miesięcy odnajduję szczęście w macierzyństwie, w odkrywaniu świata przez cudowną małą istotkę. Życie nabiera  innej jakości, już nie trzeba tak się śpieszyć...

Pisanie jest dla mnie pasją, zamykaniem w słowa własnych doświadczeń, wiedzy i myśli. Jest spotkaniem z czytelnikami, ale też z samą sobą...

 

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Please enter your comment!
Please enter your name here