Określenie „czystej gry” narodziło się w starożytnej Grecji, gdzie prawa udziału w igrzyskach nie mieli zarówno zabójcy, złodzieje, oszuści itp.
Bardzo duże znaczenie miała dla Greków etyka gry. Za jej nieprzestrzeganie zawodnicy karani byli grzywną. Średniowieczna etyka rycerska również promowała zasadę czystej gry i przestrzegania zasad. Mimo wszystko – zarówno w przeszłości, jak i w obecnych czasach, znajdowały się osoby, które łamały ustanowione reguły, by odnieść zwycięstwo. Takie zachowanie nie znajdowało jednak nigdy aprobaty i zniesławiało zawodnika.
Fair play tworzą następujące zasady:
– godne zachowanie zarówno w przypadku poniesienia porażki, jak i zwycięstwa;
– przestrzeganie przepisów i zasad obowiązujących podczas gry;
– szacunek wobec innych zawodników;
– niestawianie zwycięstwa na pierwszym miejscu (liczy się przede wszystkim bezpieczeństwo wszystkich uczestników gry i jeśli zostanie ono zagrożone, zawodnik powinien zrezygnować z dalszej gry, by udzielić pomocy, niezależnie od tego, czy drugi gracz jest jego kompanem, czy przeciwnikiem);
– rezygnowanie ze zwycięstwa, gdy zostanie ono uznane za nieuczciwe (np. gdy sędzia nie zauważy niewłaściwego posunięcia lub przeciwnik nie będzie mógł kontynuować gry z przyczyn niezależnych, np. kolarzowi zepsuje się rower);
– wszyscy gracze powinni okazywać sobie wzajemny szacunek (etyka).
Stosowanie się do zasad fair play nie zawsze przyniesie zwycięstwo, jednak da zawodnikowi niezwykle istotne poczucie, że grał z szacunkiem wobec samego siebie, przeciwnika i kibiców. Niezależnie od tego, czy wygra, czy też poniesie porażkę, będzie mógł czuć dumę i wyciągnie konsekwencje na przyszłość (np. „Aby wygrać, muszę poświęcić na treningach więcej czasu danemu ćwiczeniu”).
Czy zawsze gracie fair play? Dajcie znać w komentarzu.