Dewiacjami społecznymi nazywamy zachowania, które są niezgodne z normami i regułami społecznymi. Perfekcjonizm nie mieści się w społecznych ramach. Badania udowodniły, że perfekcjonistami zostają najczęściej dzieci perfekcjonistów, lub takie, które musiały zasłużyć sobie na miłość rodziców (np. poprzez naukę, pracę, wzorowe zachowanie itp.).
Wyróżnić można dwie formy perfekcjonizmu:
– zewnętrzną: perfekcjonista odczuwa potrzebę dążenia do doskonałości, gdyż w ten sposób będzie postrzegany jako idealny w oczach innych osób;
– wewnętrzną: jest bardziej skomplikowaną formą, w której dążenie do bycia nieskazitelnym i idealnym może doprowadzić do powstania perfekcjonizmu zewnętrznego.
Partnerzy oraz najbliższe osoby w kręgu perfekcjonistów powinni pomagać im w przezwyciężeniu problemu. Znajomi w pracy mogą starać się uświadomić mu, że w sytuacji, gdy odpuści nieco wykonanie czegoś perfekcyjnie, i zrobi to „tylko” dobrze, świat się nie zawali. Jeśli będzie on obserwował swoich kolegów po fachu i dostrzeże, że rzeczywiście pomimo braku perfekcjonizmu funkcjonują oni bardzo dobrze, być może da mu to do myślenia.
Wkład partnera jest najważniejszy. Z pewnością perfekcjonizm partnera ma swoje odzwierciedlenie w kontaktach pomiędzy nimi. Partner powinien pokazać perfekcjoniście, że jego obsesyjne dążenie do ideału wcale nie jest przez nikogo pożądane, a wręcz odbierane jest negatywnie. Partner powinien spróbować odciągnąć go od zadań, w których mógłby stawiać sobie wyzwania – nie powinien przy tym wybierać rozwiązań, w których zaburzona osoba mogłaby podjąć próbę rywalizacji, jako nowego wyzwania (przykładowo, czynności takie jak jazda na rowerze albo wspólne gry planszowe mogą prowadzić do rywalizacji, a nie relaksacji).
Dobrym rozwiązaniem będzie wspólny spacer, piknik, wspólne zakupy. Partner powinien także nakłonić perfekcjonistę, by ten przez jakiś czas wykonywał tylko 70%-80% zaplanowanych przez siebie czynności – to pozwoli mu na wgląd w sytuację i zrozumienie, że w momencie, gdy czegoś nie zrobi, nie będzie to miało de facto negatywnego wpływu na jego dalsze życie.
Uwaga!
Bardzo wskazaną formą pomocy będzie także psychoterapia, w której perfekcjonista będzie mógł uzewnętrznić swoje uczucia i wraz z terapeutą podjąć próbę wyjścia z dewiacji społecznej.
Macie w swoim najbliższym otoczeniu perfekcjonistów? Co najbardziej przeszkadza Wam w ich zachowaniu? Czy jesteście w stanie ich zrozumieć? Podzielcie się swoimi doświadczeniami.
