Dość często zdarza się, że rodzice nie planowali posiadania potomstwa. Pomimo iż decydują się na to, by kobieta urodziła dziecko, nie obdarzają go właściwymi, rodzicielskimi uczuciami. Negatywne uczucia mogą towarzyszyć im jeszcze przez wiele lat, co z pewnością odbije się na wychowaniu dziecka i jego poczuciu wartości. W efekcie dziecko może rozwijać się w przekonaniu, że jego narodziny przyniosły rodzicom jedynie problemy.
Główne przyczyny odpowiadające za powstanie syndromu odrzucenia:
– nieokazywanie miłości;
– brak zainteresowania ze strony rodziców i najbliższego otoczenia;
– nieliczenie się z potrzebami i problemami;
– ignorowanie sukcesów;
– znacznie częstsze krytykowanie, niż obdarzanie pochwałami;
– nieokazywanie należnego szacunku.
Osoby z syndromem odrzucenia czują, że rodzina nie akceptuje ich, nie daje im należnej miłości. To prowadzi u nich do poczucia dyskryminacji, alienacji. Warto zaznaczyć, iż pracę nad zwalczanie syndromu można podjąć w różnym wieku – nigdy nie jest na to zbyt późno. Wskazana jest wizyta u psychologa, który pomoże uporać się z negatywnymi odczuciami z przeszłości. Lecznicze może być również znalezienie partnera, który obdarzy nas bezgraniczną miłością, zaufaniem i będzie doceniał cierpiącego na syndrom człowieka. Gdy jego samoocena zostanie podbudowana i dostrzeże, że istnieją ludzie, którzy liczą się z jego zdaniem i opiniami, z całą pewnością pomoże mu to w znacznym stopniu odzyskać wiarę w siebie. To z kolei doprowadzi do stopniowego zaniku objawów syndromu odrzucenia.
Znacie kogoś, kto cierpi na ten syndrom? Jak wygląda terapia? Czy jest skuteczna? Podzielcie się doświadczeniami.
Terapia jest trudna. Jednak pomaga i warto skorzystac
Terapia jest trudna ale pomaga.
Chyba cierpie na taki syndrom… ojciec w pewnym momencie sie mnie wyparl.. na przejsciu dla pieszych udal ze mnie nie zna.. teraz czuje sie jakby maz mnie odrzucal. Nie zalezy mu na mnie… a ja tego nie przezyje..:-(
Ze swych niestety doświadczeń uważam,że największym niezasłużonym nieszczęściem są głupi rodzice 🙁
Najbardziej boli mnie brak zainteresowania się mną najbliższego otoczenia i to, że niektórzy rodzice potrafią to wynagrodzić, a niektórych na to nie stać.
Jest tu facet który siedzi sam na ławce bądź krawężniku godzinami. Codziennie ma inne włosy i wielkie słuchawy na uszach. Zawsze jest sam, zawsze sam. Ostatnio paląc na balkonie zastanawiałam się czy nie jest w życiu źle temu chłopakowi. Każdy myśli dziwak. Ale toż każdy ma uczucia
Potrzebuje materiału jak nie odzwierciedlać zachowań matki. Ktoś coś może ? Z góry dzieki
Syndrom odrzucenia chyba dotyczy całego społeczeństwa bo wszędzie oczekują ideałów żeby być miłym, atrakcyjnym wygadanym kiedy trzeba cichym i opanowanym, energicznym ale taktownym, a często nie otrzymuje się nic w zamian trudno nawet liczyć na odwzajemnianie życzliwości . Dużo mamy zasad i przepisów schematów
Czy to potem nie jest tak, że kiedy jesteśmy już dorośli i mamy ten syndrom, to w każdej sytuacji wchodzimy w dziwną rolę i jesteśmy niezauważani zarówno w życiu prywatnym jak i zawodowym? Nie docenia nas partner, nie doceniają nas ludzie, którzy nas otaczają i z którymi pracujemy. Wykonujemy najlepiej robotę, a to nie my jesteśmy chwaleni, tylko koleżanka, która nic nie robi ale syndromu nie ma i wie jak się podlizać? (lizo.d.pa)
Wylacznie specjalista psychoterapeuta ! Ja obecnie rozpoczalem terapię. Jest ciezko odrzucenie mamy od mnajmlodszych lat, brak milosci i poczucia bezpieczenstwa + przemoc obecnie owocuje problemami w zwiazku ( prawie rozwód ) chorobliwa zazdrosc do żony strach przed odrzuceniem:/ duzo by mowic… Myslalem ze to normalne ze jestem tak zazdrosny ale to b.duzy problem….przejawia sie syndromem romeo i julii milosc. Jak cos służę pomocą