Po co młodzi ludzie sięgają po narkotyki? W głównej mierze poszukując nowych, ciekawych doznań i przyjemnych wrażeń. Zachęty płynące z ust znajomych, ich nakłanianie, w końcu niezobowiązujące poczęstowanie łamią opór czy niepewność nastolatka. Narkotyk przede wszystkim odurza, dlatego pociąga młodych z problemami i stresami. Jest formą poradzenia sobie z napięciami i zrelaksowania się. Niektórzy kończą swoją przygodę i eksperymenty z narkotykami po jednym użyciu, innych świat ćpania wciąga bardziej.

Podstawą wczesnej interwencji i właściwej reakcji jest przede wszystkim rozpoznanie objawów brania narkotyków. Każdy rodzic powinien wiedzieć na co zwrócić uwagę. Dorośli powinni być zaniepokojeni, widząc zmiany w zachowaniu dzieci. Młody człowiek często zamyka się w sobie, nie podejmuje rozmów, jest rozdrażniony, pobudzony lub wręcz przeciwnie – otumaniony, je więcej lub mniej niż zazwyczaj. Wychodzi, nie mówiąc dokąd idzie. Konkretnym symptomem jest znalezienie małych torebeczek z białym proszkiem, strzykawki. W pokoju unosić się może dziwny zapach.

Objawów dodatkowych jest jednak całe mnóstwo w zależności od stosowanego rodzaju narkotyku. Oto niektóre przykłady:

Marihuana: wielka radość, śmiech, gadatliwość, odprężenie, zwiększony apetyt, nieznacznie zaczerwienione oczy;

Amfetamina: wzmożona aktywność, bezsenność, duża chęć do pracy i nauki, możliwość spędzania aktywnie wielu godzin bez oznak zmęczenia, brak apetytu, rozszerzone źrenice, przyśpieszony puls i oddech, pobudzenie. W trakcie końcowego działania narkotyku pojawia się zmęczenie i ospałość.

LSD: zaburzenia zachowania, halucynacje, skrajne emocje, rozszerzone źrenice, uniemożliwiona koncentracja;

Kokaina: duże pobudzenie, na pewien czas blokuje zmęczenie i potrzebę spania, rozszerzone źrenice, gwałtowne zmiany nastroju, agresja;

Ecstasy: pobudliwość, brak apetytu, poczucie siły, wyostrzone odbieranie kolorów

Uważny dorosły nie musi znać na pamięć wszystkich objawów, świadczących o braniu przez dziecko narkotyków. Wystarczy czujność i uwrażliwienie na dziwne lub zaskakujące zmiany zachowania.

Skąd wzięły się Twoje podejrzenia? Czy rozpoznajesz u dziecka powyższe zachowania?

PODZIEL SIĘ
Poprzedni artykułCo robić, gdy dziecko bierze narkotyki?
Następny artykułDziecięce „zabawy w doktora”

Anna Chmielewska – pedagog szkolny, trener szybkiego czytania oraz – przez pewien czas – nauczyciel wspierający w integracyjnym oddziale zerowym. Dodatkowo ukończyła studia z zakresu edukacji elementarnej i terapii pedagogicznej. Współpracowała z jednym z serwisów edukacyjnych, pisząc artykuły dla rodziców oraz tworząc karty pracy dla maluchów i uczniów.

Nasz specjalista pisze o sobie:

Od zawsze lubiłam pomagać. Czynnie angażowałam się w działania woluntarystyczne, zwłaszcza w  pomoc rodzinom z problemem alkoholowym. Po studiach rozpoczęłam pracę w szkole i tak zostało do dziś. Obecnie pracuję w szkole z oddziałami integracyjnymi, co jest dodatkowym wyzwaniem dla pedagoga. Lubię to, co robię, ale jednocześnie szukam nowych wyzwań. Jako trener szybkiego czytania poszerzam możliwości ludzkiego mózgu, a pisząc artykuły w serwisach, dzielę się tym, co wiem.

Odskocznią od życia zawodowego są dla mnie książki oraz zacisze domowe, zapach namiętnie pieczonych ciast i aromat świeżo zaparzonej kawy. No i rozmowy przy stole – o marzeniach, pragnieniach i nadziejach.

Od kilku miesięcy odnajduję szczęście w macierzyństwie, w odkrywaniu świata przez cudowną małą istotkę. Życie nabiera  innej jakości, już nie trzeba tak się śpieszyć...

Pisanie jest dla mnie pasją, zamykaniem w słowa własnych doświadczeń, wiedzy i myśli. Jest spotkaniem z czytelnikami, ale też z samą sobą...

 

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Please enter your comment!
Please enter your name here