Dzieci nadpobudliwe też mają kłopot. Przez to jakie są mają problemy z nawiązaniem relacji, problem z nauczycielami i brak porozumienia z rodzicami. Nie wszystkim jednak wiadomo, że dzieci nadpobudliwe żyją przez cały czas w wielkim napięciu. Ich układ nerwowy jest bardzo zmęczony. Są jakby zmuszone do aktywności. Próbują ją realizować w różny sposób – często utrudniający życie innym.
Dzieciom tym należy pomóc. Konieczna jest konsultacja z psychologiem, neurologiem i psychiatrą. W codziennym życiu, aby pomóc dzieciom nadpobudliwym należy zachowywać kilka podstawowych zasad:
– dzieci te potrzebują bardzo dużo ruchu, nie można ich hamować, wręcz przeciwnie, należy znajdować im zajęcia, aktywności, to znaczy, że zapisujemy je na sportowe zajęcia, angażujemy w pomoc innym,
– pomagamy zaplanować dzieciom dzień, aby mogły próbować panować nad czasem,
– pomagamy dziecku znaleźć hobby, które zapełni jego czas, zaangażuje go i pozwoli poznać ludzi o podobnych zainteresowaniach,
– wyznaczamy krótkiei i odpowiadające możliwościom dziecka zadania – tak aby dzieci miały poczucie sukcesu,
– podczas pracy związanej z nauką, otoczenie dziecka powinno być uporządkowane, wręcz ascetyczne, aby nic go nie rozpraszało i nie odwracało uwagi od nauki,
– dorośli powinni pilnować, aby zachowania pobudliwe nie zamieniły się w zachowania agresywne – gdy widzimy, że sytuacja jest napięta, należy interweniować jak najszybciej.
– mimo, iż jest to bardzo trudne, trzeba powstrzymać się od ciągłego napominania dziecka,
– rodzice i pedagodzy powinni być bardzo konsekwentni i egzekwować zasady wcześniej ustalone, dziecka nadpobudliwego nie można zostawić ze swoim problemem, należy go wspierać przypominając o wielu rzeczach.
Nadpobudliwości nie można traktować jako złej woli dziecka, trzeba poznać jego świat i nauczyć się z nim żyć. Nie jest to łatwe. Pomyślmy jednak o tym, że tym dzieciom też nie jest łatwo.
W jakich sytuacjach twoje dziecko nie radzi sobie z emocjami? Co robisz, by mu pomóc?
