Zastanów się, czego chcesz. Czy po urodzeniu dziecka zostaniesz w domu, czy chcesz szybko wrócić do pracy? Czy będziesz korzystać z urlopu wychowawczego? Czy ciąża nie jest zagrożona? Czy praca, którą wykonujesz nie odbywa się w niebezpiecznych warunkach lub wydłużonym czasie pracy? Czy jest stresująca? Pamiętaj, że najważniejsze jest bezpieczeństwo i zdrowie dziecka.
Panuje przekonanie, że o ciąży nie należy mówić w trakcie pierwszego trymestru. Nie jest to jednak prawdą. Zgodnie z kodeksem pracy nie można zatrudniać kobiety w ciąży przy pracach szczególnie uciążliwych lub szkodliwych dla zdrowia. Są to prace związane z wysiłkiem fizycznym, prace w dużym hałasie, czy związane z wystawieniem na promieniowanie jonizujące lub nadfioletowe. Pracodawca powinien natychmiast zmienić kobiecie w ciąży rodzaj wykonywanej pracy lub zwolnić ją z wykonywania pracy w ogóle. Widać więc, że w pewnych przypadkach nie należy zwlekać z poinformowaniem szefa.
Warto też być szczerym wobec niego, jeśli ma się świadomość, że nagła nieobecność (zwolnienie lekarskie lub poranne mdłości) mogłaby znacznie utrudnić pracę firmie. Przygotowany szef nie podchodzi do takich kłopotów źle, jeśli jest na nie gotowy. Świadomość, na jak długo musi znaleźć zastępstwo pozwala mu na podjęcie spokojnych decyzji. Może zatrudnić pracownika tymczasowego, jeśli kobieta zamierza wykorzystać urlop wychowawczy lub oddelegować kogoś na to stanowisko tylko czasowo, jeśli planuje szybko wrócić do pracy, a na czas ciąży przyjąć stażystę do pomocy. Otwarte postawienie sprawy pozwala udowodnić szefowi, że jest się osobą godną zaufania, na której można polegać. Ma to ogromne znaczenie później, przy powrocie do pracy już po urodzeniu dziecka. Nikt nie lubi być źródłem problemów i stresu, a przyczepienie samemu sobie takiej łatki skreśla na długo nawet wśród współpracowników. Ponadto, każda kolejna kobieta planująca i mająca dziecko będzie musiała wziąć pod uwagę wytworzony u szefa przez poprzedniczki obraz pracownicy w ciąży: kłopot czy brak kłopotu?
Czasem sytuacja nie jest jednak niestety różowa, a przyznanie się do ciąży kończy się wykluczeniem z listy podwyżek lub osób planowanych do awansu. Co gorsze, czasem szef po prostu nie rozumie, że ciąża nie jest stanem patologicznym, zdarza się wielu kobietom i nie powinna stanowić żadnego problemu. Ciąża denerwuje, prowadzi do szykan, zwolnień po powrocie do pracy, albo innych nieprzyjemności. Dlatego nie można jednoznacznie odpowiedzieć, co robić. Decyzję może podjąć tylko ta osoba, która zna doskonale firmę, panujące w niej zwyczaje i samego szefa. Dobrze jest też poczytać wcześniej kodeks pracy, własną umowę i porozmawiać z lekarzem o swoim stanie zdrowia i stanie ciąży.
Jeśli zdecydujesz się porozmawiać z szefem, nie czekaj za długo ze spotkaniem. Powinien usłyszeć to od ciebie, a nie od innych jako plotkę. Weź ze sobą zaświadczenie lekarskie.
Staraj się myśleć jego kategoriami. Znaj odpowiedzi na jego potencjalne pytania:
– ile czasu będziesz w stanie jeszcze pracować?
– kiedy chciałabyś wrócić do pracy po porodzie?
– zaproponuj jakieś rozwiązania, czy możesz pracować z domu?
– kiedy chcesz odejść na zwolnienie lub urlop?
– jak zorganizujesz opiekę nad dzieckiem po powrocie do pracy?
– co zrobisz, gdy się przeziębi, czy masz rozwiązanie inne niż zwolnienie lekarskie?
Podczas rozmowy bądź spokojna. To, jak ty do tego podchodzisz pokaże szefowi, jak on ma do tego podchodzić. Pokaż mu, że wciąż jesteś pełnowartościowym pracownikiem, że starasz się i angażujesz w rozwiązanie sytuacji. Przecieraj szlaki kolejnym kobietom, które również będą miały dylemat: powiedzieć, czy nie powiedzieć?
Czy informacje zawarte w artykule okazały się pomocne? Zapraszam do komentowania.
